En Sonunda Haykırdım Şiiri - Afet Kırat

Bu akşam kadehlere açıp bizi döktüler
Dokunmadım oysaki yudumlardım her meyi
Aşk çivili gözümden gözlerini söktüler
İstemezdim bağından hasret gülü dermeyi.
Hüznünü yudumladım sızı damlatan neyin
Ben sustum arkadaşlar derdimi sizler deyin.

Deyin ki; meftun oldu bir gözleri ceylana
Onun ile kalkıyor hayaliyle yatıyor
Düşleri paramparça savruluyor her yana
Sol yanındaki saat sevda için atıyor.
Sırlarını saklıyor onunla arasına
Derdine katlanıyor tuz basıp yarasına.

Deyin ki; gözyaşını avucunda saklıyor
Görmesin diye kimse bu perişan halini
Tutukluyor her zaman dilini yasaklıyor
Anlatmasın kimseye onun nur cemalini.
Sığınmış mısralara yazmak için yazıyor
Harflerini bilemiş mezarını kazıyor.

Deyin ki; dolaşıyor ıssız kalan sokakta
Suskunluğu içiyor yarısında gecenin
Dizleri bükülüyor bir köşede şafakta
İlmeğini çözüyor masum bir bilmecenin.
Altında eziliyor yaşadığı günahın
Farkında bile değil gülümseyen sabahın.

Sakladığı sevdayı sarıp sigarasına
Yapayalnız caddede çekiyor derin derin
Dumanını üflüyor sevda kumbarasına
Sürünürken yerlerde içi sızlıyor yerin.
Çilesini döküyor ıssız kalan sahilde
Gülüşünü arıyor dolaştığı her ilde.

Hayır, vazgeçtim dostlar susun sakın demeyin!
Tabuları sesimle bir anda kıracağım
Ömrüm geceye düştü güneş yakın demeyin
Sırlarımı dökerek artık haykıracağım.
Olsa da olmasa da bu işin artık sonu
Duyun beni ey millet! Seviyorum ben onu!