En sevgiliye Şiiri - Adem Armağan

Medineye varıp,huzura durdum,
Doyulmaz Muhammed,yüce nebiye.
Edep ile ona,selamı verdim,
Doyulmaz Muhammed,yüce nebiye.

Makber duvarında,ayet görmüşüm,
Edebin sırrına orda ermişim,
Sesin yükselteni,hemen yermişim,
Doyulmaz Muhammed,yüce nebiye.

Otuz iki yaşta,umreye gittim,
Rasulullah için,eridim bittim,
Manevi huzuru,burada tattım,
Doyulmaz Muhammed,yüce nebiye.

Kırk vakit namazı,burada kıldım,
Rahmet ummanına daldıkça daldım,
İnşallah buradan,sevaplar aldım,
Doyulmaz Muhammed,yüce nebiye.

Cennet-ül Bakide,babam yatıyor,
Onun firakı da,kalbe batıyor,
Kul Armağan,bülbül olmuş ötüyor,
Doyulmaz Muhammed,yüce nebiye.