En Sevgili Yar Şiiri - Erdem Bozkurt

Kapında kölelikle geçirsem her günümü,
Ödemiş olmam hakkının zerresini bile.
Ben sütünün damlasına harcarken ömrümü,
Ticaret ehli sığdırmış hakkını bir güne.

Can bulsa kutlu tenin, kalksan mezarından,
Açmısın oğlum? dersin üstünde toprağınla.
Yokluğunda sensizlik öpmüş beni alnımdan,
Tokluğu bilmedim ki sana aç sol yanımla.

Sen altında huşu ile yatarken toprağın,
Sarıyor üstünde açan çiçekleri neşe.
Balkonda, ellerinle suladığın saksının,
İçinde, küskün hala, boynu bükük menekşe.

Rabbim anaların ayağına sermiş cenneti,
Kaldır anne, öpeyim o kutsal ayakları.
Öperken damağımda hissetsem de kevseri,
Yine, ayağına sürerim bu dudakları.

Ey gövdeyi köksüz bırakan ten-i mukaddes,
Ektiğin dört fidan, ağır ağır sararıyor.
Gövdenden ayrılan çınardan geliyor bu ses,
Oynadı kökü yerinden, hala sallanıyor.

Ah elleri hamur kokan, yuvamın sultanı,
Saray olsa bu dört duvar, sensiz yuva değil.
Ah yüreğimin, sevdasına en muhtaç yarı.
Sensiz kaç mevsim geçti, hiç biri bahar değil.

Şah-ı Kelâm