En Kötü Sessizlik Şiiri - Melih Coşkun

En kötü sessizlik
Sabahlara kadar konuşabilecekken
Susmaktır bir ömür boyu

İşte o gün bütün trenler gitmiş olur artık bütün istasyonlardan
Bir dize bile çıkmaz olur kaleminden
Yaran açıktır oysa hala
Ama bir damla kan bile akmaz

Kederine hasret kalıp
En kötü sesinle söylediğin şarkıları özlersin.
Unutmak bile koyar insana böyle zamanlarda

Tüm kapılar kapanır bir anda
Anahtarı kaybedilmiş
Işıksız ve penceresiz bir odada
Yalnızlığın acımasız melodisi
Takılır kalır dudaklarına

En kötü sessizlik
Sensiz olan derdim bir zamanlar
Bugün kendim bile terk etti beni...