En İyi Şiirimi Kendime Yazdım

Şenlik kalbimin baharda dar sokaklarında,
Gönül eğlendiren çirkeflerle dolu.
Akasya ağaçları, gül bahçeleri,
Kalbimi söndüren parazitlerin kır düğünleri,
Ben geçecek yer bulamıyorum.
Akıl erdiremiyorum:
Bedenim fani, ruhumda bir terslik var.
Kendimi yiyip bitiriyorum,
Hastalık bu, takıntı var.
Yardım edin bana, bir yandan ben
Düşünüyorum ama nafile,
Belki de bir ilacı var.
-Yok mu?-
''Ölürüm ya olmazsa, en kötü intihar ederiz.''
En güzel kıyafetlerimi giyer, saçımı son kez tarar,
Siz izleyenlerin huzurunda tetiği çekerim.
Ve belki de
Yaşamadığım için beni bende diriltecek,
Hazırda bir reenkarne gönüllüsü var.
Çocukluğum doğar yine,
Birden on yaşıma dönerim,
Küçülür, aptallaşır eğlenirim.
Evet her çocuk aptaldır,
Aptal olmak istiyorum ben.
Anlayamayacağınız frekanslar saçmam gerektiğini,
Kim söyledi sizlere?
Çocuk olmak istiyorum ben,
Saflaştıkça kalbime batsın ruhumun kanatları,
İçimdeki nifak bahçeleri en baştan susuz kalsın,
Somurtkan yüzüm en baştan nur içinde yatsın,
Göz yaşlarıyla kararmasın içimdeki çocuğun al yanakları,
Öfkeliyim zaman geçti ve
Çocukluğumu benden sormadan söküp aldı.
Geriye yaşamayı da ölmeyi de haketmeyen ben kaldım.
Ben kaldım...
Belki de delirmektir hakkım.
Tertemiz aklımı yitirmek,
Saadete en baştan ermek,
Yapmamak, etmemek.
Çocuk kalmak istiyordum,
Sorumluluk almayacağım, sıcak yatağımda uyuyacağım,
Koşup oynayacağım, anneme sarılacağım.
Yalvarırım bir kez kefene girmeden temiz kalsın sol yanım,
Belki bana yardım edersiniz diye ben,
En iyi şiirimi kendime yazdım.