En İyi Dostum Yalnızlık

Buğulu pencerem yarım açık,
Büyülü gözleriyle izler beni,
Hiç tek bırakmaz buralarda,
Tutar elimden sıkıca,
En iyi dostum yalnızlık.

Kimse yokken o vardır hep,
Vefalıdır ve şefkatlidir de,
Fazla konuşmaz yormaz insanı,
Bir yandan da hiç susmaz,
Yoktur bir lisanı,
İyidir özünde aslında,
En iyi dostum yalnızlık.

Merhametlidir nereden baksan,
Sen onu ne kadar boşlarsan boşla,
Yine dönüp geldiğinde kapısına,
Kendisi seni buyur eder içeriye,
Aynı yerdedir her şey her zaman,
Düzenini bozmaz hiç,
En iyi dostum yalnızlık.

Okur, sana bir sır vereceğim,
Bir sen, ben ve bu şiir bilelim.
Aramızda kalsın ama,
Bu yalnızlık lanet bir şey,
Pek güleçtir uzaktan,
Yaklaştıkça ciddileşir,
Hep soğuk ve kasvetlidir.

Bu kadar kalabalığın arasında,
Sayıca çoktur ama...
Günün sonunda,
Tektir ve kendisidir ızdırabın.

Pencereden sabah güneşi düşerken,
Koyu renk perde kolundan tutar ya,
Bütün günaydını kaçar günün bilirsin,
Öyle bir şey işte,
O benim sürgünüm,
Her sabah tadımı kaçıran,
Uykular ile arası bozuk,
Bütünüyle yıkık,
En iyi dostum yalnızlık.