En, hiç, aynen Şiiri - Hatice Ak

ne zaman bir yolculuğa çıkmam gerekse
aklım hep sende kalırdı
ne gittiğim yol keyif verir
ne yiyip içtiğimden tat alırdım

yarın yine yolculuk var ilçeye
sana biraz daha yakın olacağım bir kaç ay
ziyaretine de getirir belki çocuklar
ama öyle bir hüzün ve öyle bir sancılı ki yüreğim
odalar üstüme devriliyor dünya oldu hepten dar

gördüğüm her mezarlıkta fatihalar okuyorum
belki duyar diye orada yatanlar
en çok da anneme uğruyorum
ulaşmak için onun mekanı seninkinden daha kolay

sana aşık olmamıştım galiba
belki de aşkın ne olduğunu anlayamamış olmalıydım o vakitler
sevgi dersen bak işte onu çok iyi bilirim
bildiğim her şey gibi seni de çok sevdim

ama hiç zamanı değildi sanki
oyunbozanlık edip çok erken pes ettin
daha oğlumuz tıp fakültesini bitirmeden
acelen neydi ki
bir bahar akşamı sonsuzluğa çekip gittin

henüz öğrenciydi iki oğlumuzda
artık ana olmak da
baba olmak da bana düşmüştü
aslında ikisi de kolay gelmişti
yalnız...
anneler gününü mü kutlasam
babalar gününü mü
bilemedim hiç bir zaman

bir de boyun fıtığım nüksettiğinde
hep diğer omzuma yaslandım
bu hallerime tanık olanlar
galiba acıyarak bakıyordu bana
ben en çok da buna üzülürdüm

işte böyle iki gözüm
anlat anlat bitmez insan halleri
enle başlar, hiçle biter
biri de çıkar aynen der
ne tuhaf bir sözcük değil mi
aynen

19 Mayıs 2022-haticeak