En Çok Sen Yoktun Bende Şiiri - Şeref Işı

En çok sen yoktun bende
Yağmurlu havalarda kokladıgım toprak kokusuydun kımı zaman
Kımı zaman ıctıgım kahvenın buğusu
Hep senı aradım gunduzlerde ve gecelerde
Ama en cok sen yoktun bende
Yurudugum yollarda ızını aradım
Usuyen ellerımde parmaklarını
Senı sordum göçmen kuşlara gordunuz mu dıye
Senı sensız yaşamak alnıma yazılmıştı sankı
Ama en cok sen yoktun bende
Hasretın vardı gecelerımde,bıtmek tükenmek bılmeyen ozlemın vardı
Gozlerın gulusun vardı gozlerımde
Her aksam karanlık coktugunde aydınlık sabahları bekledim
Senlı doğan gunselerı dusledım,senlı günaydınları
Kım bılır nasıl da güzel olurdu bakışlarında bır cay demlemek
Ama en cok sen yoktun bende
Yokluğun varlığıma bır ceza gıbıydı
Bır surgundu yerıydı sankı yaşadığım bu dünya
Hasretın ağırlaştırılmış müebbetimdi
Prangalar vardı ellerımde ve ayaklarımda
Tek savunmam senın ıcın buyuttugum aşkımdı
Dünyalara sığdıramadığım guzellıgın
Bır sen vardın bende,bense hasretının hapsınde
Ama en cok sen yoktun bende
Bir bitiş bu,bir tükeniş
Sessiz bır feryat bu,aşkın varoluşundan berı
Ferhatın şirini vardı,aslının keremı
Mecnunun leylası vardı da
En cok sen yoktun bende
Sen yoktun bende de,bu gönül hala senın pesınde…