En cok sen yaktın canımı

⋆E͚n͚ Ço͚k͚ S͚e͚n͚ Y͚a͚k͚t͚ın͚ ⋆
・。.☄C͚a͚n͚ım͚ı .｡.:*☆
*. ⋆S͚e͚v͚g͚i͚l͚i͚. *. ⋆゜✭

Beni en çok sen yaraladın,
çünkü en çok sana inanmıştım.
Bir umut gibi tutmuştum ellerini,
ama sen karanlığa bıraktın adımlarımı
Düştüğümde kaldırmıştın
beninereden bilirdim ki
En sert darbeyi sen vuracaktın?
Yüreğimde kalan son duvarı
sessizliğinle yıktın beni sevgili
Paramparça ettin beni

✫A͚s͚i͚c͚e͚♱✫ Şi͚r͚i͚n͚✭

Her gözyaşımda biraz daha
Öğrendim Sevgilim sen bana
değil kendine aitsin
Ben seni hayat bildim
sen bana yokluğunu mezar bıraktın
Her adımda ayaklarımı kırdın
gözlerim çare diye gökyüzüne takılırken
bir kere bile dönüp bakmadın
Bir bavul dolusu yara ile çıktım yola
ama en ağır yük sendin sevgili,
çünkü en güzel sen yaktın canımı
Sustum çığlıklarımı kemiğimden söküp
dilimde gömdüm
Kaç kere vurdum seni içimde
kaç kere dirilttim kalbimde hatırlamıyorum

✫A͚s͚i͚c͚e͚✫ Şi͚r͚i͚n͚✭

Çocuk yanlarımda aldattım düşlerimi,
göğsüme yumrukladım çaresizliğimi.
Ben sana koşarken vuruldum
sen dönüp bakmadın bile geriye
Bir çiçekti gönlüm,
ama sen cehenneme ektin
Darılmadım hep kendimi suçladım
Beni En Çok Sen Yaktın
Ben en çok sana inanmıştım,
gölgemi bile sakladım ardına.
Bir ömürlük sır gibi taşıdım seni
ama sen kalbimi bıraktın darağacına.
Ben düşerken elim sendeydi,
sen yükselirken gözüm sende.

✫A͚s͚i͚c͚e͚♱✫ Şi͚r͚i͚n͚✭

Oysa anladım sevgili,
yaralar hep en güvendiğinde gizli
Bir mezar gibi büyüdü yokluğun
bir zincir gibi bağladı adımlarımı.
Ben seni hayat sanmışken
sen bana ölümü fısıldadın aslında.
Şimdi biliyorum be sevgili
ne kadar seversen o kadar yanarsın
Ve en derin acılar
hep en çok sevilenden kanar
Canım yanıyor sevgili
görmüyorsun, duymuyorsun,
benim içimde büyüyen yangınla
senin sessizliğin yarışıyor.
Ne düşler kaldı bana,
ne de yarına sakladığım bir umut.
Sen giderken ardında
bir enkaz bıraktın adı aşk olan.

✫A͚s͚i͚c͚e͚✫ Şi͚r͚i͚n͚✭

Sevgi sandığım her adımda
zehri gizlenmiş bir gül oldun
avuçlarıma kan dolsadasa da
kokunu içimde sakladım
Ben En Çok Sana inandım
Gözlerine sözlerine ellerine
O yüzden en büyük yıkımı
Sen kondurdun kalbime
Sevgi sanıp tutunduğum
dallar boynumu düğümlendi
Şimdi Kalbimde bir mezar kazılı
Adı sensin taşı sensin beni toprağa gömen Eller bir zamanlar saçımı okşayan ellerdi

✫A͚s͚i͚c͚e͚✫ Şi͚r͚i͚n͚✭

Ben seni gökyüzü bildim,
ama sen ufkumu kararttın.
Ben seni ömür sandım,
ama sen kalbime mezar kazdın.
Hangi yarayı sarayım şimdi?
Hangi acıya tutunayım?
Çünkü öğrendim sevgili:
en çok sevilen, en çok acıtırmış
Ve ben sana rağmen yine de
seni severken tükeniyorum
Ve Bil ki sevgili,
ben sana bir ömür verdim,
sen bana yalnızca
ölümü öğrettin