kendine dokunur her defasında.
duvara ait duran resimde,
durduğu yerde soluyan çiçekte,
yanakları şiş bebekte,
geceyi üzerine çeken uykuda,
uykusuzkuk halinde,
karnının açlık ağılarında,
gözlerinin karanlığa ebedi alışmışlığında;
kışta,
yazda,
yazarken ya da yatarken
kendine dokunur insan ve kendine acır...
aşkken,
aşıkken en çok acıtır insan.
etine dokunur.
teninde dolaşan damarlara...
içini dolduran boşluklara...
kasıklarındaki tüyleri bitiren verimli arazilere...
en çok kendine dokunur insan.
sevişirken bile...
Kayıt Tarihi : 20.1.2017 18:43:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!