En Çok İnsana Yorduğun Sevda

Büyümeye başladığımı hissettiğim zamanlarda
çok özlüyorum babamı
Hele de yüzündeki o hiç büyümeyen
afacan çocuk ifadesini

Bu aralar daha çok türkü dinlemeye başladım
Sık sık dışarı atıyorum kendimi
O en çok aşinası olduğum sokaklara inat
bilmediğim sokaklarda alıyorum soluğu
Kendi kendime konuşmaya başladım mesela
O da yetmedimi
Bir türküye yoruyorum avazımı
Bana bakıyor insanlar
sanki suçmuş gibi türkü söylemek
Bunu yüzlerinden anlıyorum
O zaman bende
suçun dozunu artırıyorum

Seni bilmem ama hayat
Ben
yüksek sesle aklamaya çalışmıyorum
yaşadıklarımdan kendimi
Susuyorum
Hem de öyle çok susuyorum ki
fısıltıyla kanayan yaralarımın sesini duyuyorum
Korkmuyorum

Korkuyorum
Panikle savuruyorum kendimi
pencere pervazlarına
gökyüzünü görünce duruyorum ansızın
Kulak kabartıp daha çok kan ve sızıya
kıyı yapıyorum göğsümü

Derken dalgalar yontup alıyor
Kayaların kibrini ve göğsümdeki
nakışlı sevdanın çığlığını
birlikte ufalanıyoruz

Yanımdan çaktırmadan geçen hayat
Dönüp sesleniyor

O en çok insana yorduğun sevdayı
bir de ufalanıp çoğalan kumlara sor istersen
Kumlardan çok bilebilir
kayaların dalgalara olan sevdasını