En Çok Gözlerinin Çukurunu Özledim

Temmuzdu,
Ve tepeden tırnağa dünyaydın sen yaşanılası,
Su gibiydin düşünce her toprağa kuraklık unutulurdu,
Serin bir bahardın hangi çiçege uzansam sen kokardı,
Dokunurdum kokuna, yaprakların gül açardı,
Gül açardı güldügün;
Bir tek gözlerinin çukuru kaldı aklımda,
Her baktığımda kalbimden vurulup öldüğüm...

Temmuzdu,
Çıktın asık suratlı bir yalnızlık için yolculukların en acısına,
Çıktım yollara el sallamadan gidişim kaldı
Gözlerin bile gelmedi ardımsıra, sırtım üşüdü,
Hüzündür tüm adımları artık bu dünyanın,
Dönüpte baktım her adımda bir geriye de,
Gözlerimi bıraktığım sırtınla karşılaştım...

Temmuzdu
Ne bir ses vardı havada,
Ne bir rüzğâr serinliği.
Terleyen alnımın gözleriydi merakla bekleyen,
Yüregim pervasız,
Yüregim deli bir Deniz,
Ellerim coşkuyla güne koşan sevecen yanaklı bir çocuk,
Ayaklarım serseri yalnızlığımda adım adım,
Ceplerimde öpüşlerini sakladığım dudakların
Kaçak yolcuların en son vagonuydu gülüşlerim,
Ve ben binip giderken o trende,
O günden bu güne;
En çok gözlerinin çukurunu özledim...

09.04.2007/Diyarbakır