En çok Şiiri - Emrullah Yuvalı

İçerde en çok yeşile hasret kalıyor insan
Toprak kokusu geliyor
Sagnak yağmurlar arkasından
Mavi gökyüzü gülümsüyor dikenli teller inadına
Ama yeşil hep saklıyor , sakınıyor kendini

Gözlerin geliyor ânıma
Zaman takılıyor sarhoş bir kanuna
Gözlerini boğuyorum gözyaşlarımla
Kalmasın istiyorum yerde , yolda ,uzakta
Takılmasın hiçbir ağa, alçağa

Ben içerde en çok yeşili özledim
Ne marul , ne maydonoz kesmedi özlemi
Askeri yeşil girdi dindirmek için koğuşa
Gözlerinin perdesi kefenim oldu kapattığında
Ben gözlerini özledim gökkuşağı tadında

Işıl ışıl hayat dolu gözlerin
Torba torba acıyla doldu dışarıda
Göz göze gelmekten çekindi masumluğuyla
Kirpiklerin battı her soruda, soluğuma
Ve görüş günleri göremedim
Yokluğun varlığını sardığında

Şimdi dışarıda her şey yeşil bana
Gözlerin dolmuş acıyla
Pırangalı tebessümün taşıyor gözlerinden
Kırlar düşmüş saçlarıma
Kırlarda koşmak, uzanmak vardı oysa o zamanda
Dışarıda mezar oldu mekan
İçerdeki tabut sıcaklığını andırıyor her an.
İnsanlık değil bu yaşanan yaşatılan .