En Çok Şiiri - Ömer Faruk Sifil

En çok, akşamları batıyor sensizlik kalbime
paslı bir hançer gibi...
güneş batıyor,
hançer batıyor,
ben, batıyorum…
Bütün kuşlar kanat çırpıyor yuvalarına doğru
İnsanlar demet demet kavuşmak götürüyorlar ellerinde
sevdiklerine
adımlar evlere yöneliyor / arabalar semtlere insan taşıyor
ama hiçbir otobüs güzergahında “sen” diye yazmıyor…

En çok, akşamları gidecek yerim olmuyor
kalbimin en salaş köşelerine sığınıyor
kürdili hicazkâr bir şarkı tutturuyorum
“Avuçlarımda hâlâ sıcaklığın var inan
Unuttum dese dilim; yalan, billahi yalan”
Saksımdaki son umut da solunca
Rengini yitiren bir gül oluyorum
mahzun ve içli…
Hasretini bir karanfil gibi takıyorum yakama
Üstüme siniyor kokusu.
Nereye gitsem sen
nereye baksam sen
nereye kaçsam, sen
sen,
sen...

En çok, akşamları gelip buluyor sensizlik beni.
Öyle umarsız, öyle önüne geçemediğim
Her önüme gelene seni soracak oluyorum
Sorsam, gülecekler
Sorsam bilecekler / diye korkuyorum seni
Seni / kalbimin yitiğini…
İsmini haykırıyorum ağlamaklı / içimde yankılanıyor aksin
içim bomboş
içim kurak
içim, tabelasında "sen" yazmayan menzilsiz durak

En çok, akşamları kaçıyorum kendimden /
Kendi kalbimin kaçağıyım
Oysa
Bütün kaçışlarım senden…
İçime sızan, bulaşan
şiirleri kovan, şarkıları hüzünle yıkayan bu yalnızlık
senden… ve
bütün yönelişlerim sana,
bütün dönüşlerim senin için…

En çok, akşamları korkuyorum kendimden
çünkü biliyorum ki
Yine sesin olmayacak/ kokun olmayacak / sen olmayacaksın
yani
ekmek olmayacak / su olmayacak / hayat olmayacak
ve
uzun bir gece olacak…