En Ağır Vebal Şiiri - Atila Yalçınkaya

Ol sefili üryan zihni fukara,
Aklı evvelinden zifiri kara,
Heba edilirken ukba efkâra,
Ey mücrim, mihnetin beş para imiş.

Hiddetten estirdi söylediği şaş .
Kelle-i koltuktan alınmaz mı baş.
Ey civcivi mahdum ol biraz yavaş.
Asıl ötelerde yüz kara imiş.

Cürmü naçiz iken eder azamet,
Setrine vâkıfa eyler nedamet.
Kulu pür melale eyler ki zahmet.
Vebanın sırrından hep yara imiş.

Tazarru niyazdan olmuş müstefit.
Gözün her gördüğü olmaz ki abid.
İşler hegemonya inançsa girift.
Derdinden divane, dert sara imiş.

Sinesinde malum guh ile güftan.
Zarı sirkat olmuş eylerken bühtan.
Gayri imdat halka ancaktır Haktan.
En ağır azaplar hep zara imiş.