Gözlerini kaparsın ve sadece hayal edersin. Sonra açarsın. Bir daha kapayamazsın. O hayaller sadece hayaldir çünkü. Olmaz. Olmayacak. Kabullen.
Ne zaman bir kahveyi soğumadan bitirebileceğim? Ne zaman sigaramın yandığını unutmadan, israf etmeden içeceğim? Ne zaman ardı ardına aynı saatte uyuyabileceğim? Ne zaman şarkılar sadece güzel olduğu zaman dinleyeceğim? Ne zaman şiir yazarken umuttan, yazdan, bahardan bahsedeceğim? Bir kitap daha yazmak için ne zaman kafam rahat olacak? Uzaklara dalmayı ne zaman keseceğim? Daha ne kadar acı çekeceğim?
Erkek olgun olmanın zorunluluk haline gelmiş karakteridir bu hayatın. Eğer bir kadında bu sorumluluk hissiyatı var ise bu durum daha vahim ve zor durumdur. Arkasında yaşanan hikaye en acıdır.
Özdemir Asaf kafiyeleri gibi,
Nazım Hikmet’in memleket sevgisi gibi,
Cemal Süreya’nın Zuhale mektupları gibi,
Cahit Zarifoğlu’nun zarif kalemi gibi,
Mavi desem yeşilin hatrı kalır,
yeşil desem mavinin boynu düşer.
Turkuaz’dı gözleri,
Turkuaz..
Radyodan şarkı dinlerdik
Senin de uykuların kaçacağı, düşünmekten uyuyamadığın, acılara yenik düştüğün zamanlar gelecek. Bugün olmaz, belki yarın ama mutlaka olacak.
Hüzündür akşamı akşam eden,
Kaderdir insanı sabahlara gözü açık sürükleyen,
Özlemdir saatleri yavaş ilerleten,
Ve Aşk'tır umutla beklenen..
Seni mutsuzluğa bilerek itmiş biri için iyi dileklerde bulunmak, mutlu olmasını temenni etmek ne demektir. Buna sadece o kişi karar verir.
Neden bu kadar zorlaştırırız ki,
ya da emin olamayız kararlarımızda.
İnsan kalbinin neden turşusunu kurmakta ısrar eder.
Birini üzen, hayallerini yıkan, başkasıyla mı mutlu olacak
Bu mudur dünya hali?
Bu mudur adalet?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!