Emre Gümüşdoğan Şiirleri - Şair Emre Güm ...

I - dağların ıtırı
bir düşte çıktık içimizdeki yokuşları
uçurtmalar ekip kederimize
ellerimizde nar bereketi...

dağların ıtırıydı üzerimize

başı boş tomurcuk sağanağı ile başlamıştı
ıhlamur uykulara uzandığım yaz
maviye dönüşürken gök - deniz
evet madam gözleriniz
bir darbesi ile kesip içimdeki düğümleri
-aşk deyip de alıp başımı gittiğim-

aşk ki... sevebilmekse umutsuzca umudu
özlemekse serüveni belirsiz yağmurları
yanmasıysa suyun damar çeperlerimde
bir çıngısı yetiyorsa bakışlarının yangınlarıma...
bil ki yüreğimde damıtıyorum
son şiirimsin...

ben iki kişiydim o yaz / göl mevsiminde
tek tek ve bütün
birisi sendin kesin
içimdeki boşluğu aşarak
yerinde kullanılan onurlu bir sözcük gibi
kuruluyordun cümlelerime

döverken kıyılarımı karadeniz yeşili
bir boyuttan diğerine
gemiler / kıyısız ve ışıksız /
yüzer çilingir sofralarımda
taşır zamanı kırılgan dallarım
yaşlı bir zeytin ağacı olurum

bilirim akşamın eğrildiği yeri
çiçekli dal bakışlarından
ve güneşi öpmüş dudaklarından
inadına sarı sarmaşık gülce
gelirsin sokağa sızarak yırtmacından
bakışın rahminde gelişir aşk

gözlerinde yeşeren uçurumun
ayazında istiridyeyim
ne zaman denizi görsem
bir halat çözülür içimden
paramparça atlasımda
acının yurdu yok özlemin de...

anlaşıldıkça karmaşıklaşan yaşamın
tenhalığını sorgulardık
kendimizi kapattığımız açmazlarda
intiharlar maviliğini salardı bileklerimize
kaçınılmaz sanırdık
oysa derinlikler vardı ufkumuzda

'saklı sular'ımda aralık bir kapıda duran fotoğrafım (*)
nasıl anlatsam / gözlerimde naftalinli yalnızlık
çıplak bir balkon gibiyim / şubat üstelik
birazdan ay dallarını çarpacak pencereme
köylü kızın eteğine topladığı
ham erik tadına alışamadığım geceler

bilmediğim şarkıların ezgisine
karışıyor yazamadığım sözcükler
kronikleşti uykusuzluğum
böbreklerimdeki sancı kadar
usumda sarkaç gibi
yitik anılarımı saklayan