Emre Gülpınar Şiirleri - Şair Emre Gülpınar

Bazen bir kelebeğin ömrü kadardır aşk.Son çırpınışlarda anlarsın hayatın değerini.Bazense meltem rüzgarı esen bir gecede yakamozu izlemek gibidir.Ya ay ışığını görür mutlu olursun.ya da karanlığa gömülür kaybolursun...

Kimileri pembe hayaller kurar,mutluluğu umar bu dünyada.Ufak şeylerden dahi mutlu olmasını bilir.Küçük adamdır bunlar.Büyük aşkların peşinde koşarlar.Kimilerininse kurmaya çalıştıkları her hayal bir su damlası olur toprağa düşer.Sonuç mu? ! Uçsuz bucaksız bir bataklık...

AŞK....ada kıyılarında elinde kum saatiyle yüReğinde bir kar tanesi
kadar umutla hiç bir karşılık beklemeden sevdiğini beklemek ve
sevdiğinin yaklaştığı her adımı dökülen her kum tanesini iliklerinde
hissetmektir..

Saçlarının savrulduğu o meltem rüzgarında, yüreğinin gölgelik bir yerinde oturup gözlerindeki yıldızları sayıyordum.Gülüşünü hatırlar oldum aniden.Aşka ramak kala bir yıldız kaydı gözlerinden

Gökyüzünde bulut olmak gibidir aşk.İki bulut gökyüzünde yürürlerken çarpışırlar.Sonra aralarında bir elektrik olur ve şimsek çakar.Tanışırlar ve birlikte yürürler.Aşık olurlar birbirlerine.Birlikte diyar diyar gezerler gökyüzünde.Şafak vakti mehtapta güneşin doğuşunu izlerler.Aniden bulut güneşi kıskanır.Sonra birden soğuk rüzgarlar eser o ilk günkü heyecan kalmaz.Fırtınalar kopar kavga ederler.Ve sonuç...Yağmur gibi gözyaşları

Zaman aşımından düşmüş bu sevda davası...Öyle dediler bilmem kaçıncı aşk ceza mahkemesinde...İlk duruşma:
Hakim:Şikayetçi misin evladım?
Tanık:Evet hakim bey.Sanık yüreğimi çaldı.
Hakim:Olay nasıl oldu evladım anlatır mısın.?
Tanık:Her pazar gittiğim ufak bir balıkçı vardı hakim bey.Yine ordaydım.Birden kapıdan bir ışık parladı.İçeriye o zamana kadar hiç görmediğim bir bayan girdi. Derya gibi gözleri insanın içini ısıtan bir gülüşü vardı.O günden sonra hiç görmedim hakim bey.Lakin şikayetçiyim.Her pazar gittiğim balıkçıya her gün gider oldum.Halim ortada.Biraz mayhoşum biraz derbeder...Söyle şimdi hakim bey düşermi bu sevda gönülden..

Çocukken ne güzeldi hayat.Tozpembe görünürdü tüm çıplaklığıyla.Her ne kadar aslı simsiyah bir kara örtü ve matem dolu olsada.Herşey bir oyun gibiydi aslında.Ve her oyunda bu oyunu yöneten ve yine oyunu bozan kişi aynıydı.Yaşamı saklambaç oynamaya benzetirdik.Sürekli saklanırdık görünmemek için ya da birşeyleri saklardık oyun içinde.Ama bu asla yalnızlığımızı ve çaresizliğimizi örtemezdi.Hep sobelenirdik bu yüzden.Ama artık büyüdük ve oyunda bitti..

Yıllar önce yüreğimin o uçsuz bucaksız denizinde batan bir geminin kaptanıydı kalemim.Ve yıllar sonra yine bu denizden çıkarıverdiler gemiyi.Eskiden geriye kalan sadece bir kaç silik düşüncelerdi aklımda.Birbirine karışan duygularımın restore edilme zamanı gelmiş olmalı şu anda,belkide aşk ölümle yaşam arasında..

İçimde bir kum tanesi kadar umudum var her daim.İhtiyacım oldukça gözümden yaşlar dökerek yeşertiyorum umudumu.Belkilerle süslenmiş hayatımda keşkeler dememek için her gün biraz daha dua ediyorum tanrıya.Geçenlerde hep seninle hayal ettiğimiz Ortaköydeki o meşeden bankta oturup güneşin doğuşunu izledim.Hani en büyük hayalimizdi bu.Birbirimize söz vermiştik.Sana ihanet etmedim,bu yaptığım sadece provaydı.Bu aşk oyununda en büyük alkışı birlikte alacağız.Ben repliğimi ezberledim,seni bekliyorum...

Bir palyaço gibi yaşadım hayatı.İçimdeki acıları görmezden gelerek riyakar gülücükler saçtım hep.Tükendi kalemim.Şimdilerde ise insan çığlıklarının duyulduğu bir mezar taşında yazılı adım.Altındaysa kısa bir not:Kırıldı kalemim..