Emre Cız Şiirleri - Şair Emre Cız

Değişiyor gün geçtikçe yaşamlar.Artık hiç birimiz aynı biz değiliz.Şimdilerde ben misal; ben şimdilerde kirli sakallı ölü bakışlı dalgın ve ışığa bakan bir sinek misalı şaşkınım.Neden mi inan bir sebep yok hayatın benden aldıkları -ya da şu tasvir daha uygun mu olur bilmem- ‘döve döve çaldıkları’ ndan başka.İnsan hep bir heves, kan ter içinde heves eder insan hep bir şeyler bekler acziyetini bilmezden gelerek ya da önüne serileni görmeden büyüyerek.Gelişir insan kayıplarıyla; olgunluğu hiçbir zaman sanmadım ki yaşta insan kayıpları kadar olgun yitirdikleri kadar dimdik yaşar bu hayatı.Kimsenin çıtını çıkaramadığı gecelerde avaz avaz bağırarak bekler dolunayı.Yıkılanlar hayaller ve ya tabular olsun farketmez.İnsan yıkıldığı kadar sağlamlaşır.Belki klişe denir belki tekrir ama küçükken kumdan kaleler yapardık kumsalda sanki hiç yıkılmayacakmış gibi.Dev dalgalar değse dahi direneceğine inanırcasına yapardık ve hiçbir zaman diğer gün geldiğimde farklı bir şeyle karşılaşmadım; Boşluk.
İstediğm kadar uğraşim istediğim kadar sert kumdan yapim netice değişmedi.Ertesi gün her yaptığım kale bir büyük boşluk , bir çukura dönüşmüştü.Hayatın bu yönü belki ağır belki çekilmez gelir hepimize, belki kule yapmaktan vazgeçtik ama bu gerçeği asla unutmadık.Kendimize rağmen onca kumun harcına rağmen yaşadık girdik denize örneğin hatta daha fazla kulaç atmaya vakit ve güç bulduk.Bu bizi mutlu da etti yeri geldi lakin içimizdeki yıkılmayan kule yapma istediği hep baki kaldı.Evet doğru ne yaparsan yap olmuyor bazen..

Ben seni yıllarca aradım..
Bin yıldır da arıyorum.
Ne bir ses ne seda
Bulamıyorum..
Aramadık yer gitmedik şehir bırakmadım.
İnsan teni değmiş her bir taşa yasladım sırtımı

AH! O GÖZLERİNDEN UZAK BU MAHSENDE GEÇSE DE BİR ÖMÜR;
SAKINIRIM KEDERİMİ DENİZİN MAVİSİNDEN ,USLANIR GÖNÜL.
SENSİZLİĞİN KEDERİ DUDAKLARIMDAN SÜZÜLEN BİR DUMAN
HER BİR AN ANILAN TEK BİR SÖZDÜR DİLİMDE HATIRAN
VE YALNIZLIĞIMDA HER BİR IŞINI SAÇLARINI ANDIRAN
GÜNEŞTENDİR MEDETİM..

Hiçbir zaman rengine layık olamadığım
Bir kuştum ben ; engin bir yürekte .
Siyah gaddar bir renktir ;maviyse özgür
Savrulan saçlarla uçardık kimi zaman
Küçük ama bir o kadar da güzel kız çocuğuyla
Yüzdük kimi zaman bir balık misali

DİLDE BİR KELAM,SABAHLARA EN İÇTEN SELAM ZİFİRİNDEN BU GECENİN;
BİR DERMANDIR BEKLEDİĞİ YARALARDAN USANMIŞ BU BEDENİN.
ŞİMDİLERDE KİMİZ VE YA HİÇİZ BU DİYARDA
ARALANSA DA AÇIĞA ÇIKSA GÜNÜN EN İÇTEN IŞIKLARI
ŞAFAĞINI GÜN ETSE YARIM KALAN UMUTLARIN.
ARDI SIRA DİZİLMİŞ İNSANLAR GİBİ SABIRSIZ

Bazen zor oluyor.Her şey üst üste geliyor ve ya herkes üst üste gidiyor.45 lik plaklar 50 lik rakılar dayanılmaz yaraları ötbas etmiyor.Mutluluğun olduğu rüyalar an be an kabusla sonlanıyor.Umut kimde, umudu kimde kaybettim sahi? Hiç bilmiyorum.Gereksiz savrulmalar dikkatsiz dağılmalar.. Ağlamak istiyorum senelerce ömürlerce ağlamak.Kime neye olduğunu yemin ederim bilmiyorum ,içimde bir boşluk uğursuz geceleri dahi kaplayan biR uzay var.Kime bu ağıt kime yasım.Şehirleri ardımda bırakıp gitmek istiyorum. Hoşçakal demeden yürüdüğüm yollara ya da bir daha önünden geçmemeye yemin edeceğim evime son bir selam çakmadan.Kapalı kapıları ardında kimin uyuduğunu bilmediğim sokaklardan son kez geçmek ,herkesten kaçmak istiyorum.Güneşin söndüğü yere doğru.. Akan nehirler istiyorum örneğin çağlayan dereler.En önemlisi ise artık boğazıma geçirilmiş bol boğumlu halatlardan kurtulmak.. Nasıl kaçar ya da nereye sığınır insan.Bir liman yok ki özgürlüğe açılan.Karamsar olmak zoruma gidiyor bir yelken yapıp okyanusta bir yunus misali kaybolmak istiyorum.Yaprak gibi savrulan bir hayat yerine su gibi yaşamak istiyorum.Bu limanlar beni boğuyorken ben kaf dağı ardında bir nehire göz kırpıyorum.