Kendine kendine konuşma mevzusu..
Toplumun ‘’ deli ‘’ diye yaftaladığı muhabbet işte.
Burada da topluma uyum sağlayamayacağım çünkü; bence öyle değil, insan kendi kendine konuşmaya başlıyorsa artık içi dolmuştur taşmıştır ve insan en güzel kendini dinleyebilir.
Bazen rahatça kendini dışarıya vuramayan insanın dert ortağıdır içi.
Öyle ki kendini dinlemeyi bilmeyen insan çoğu zaman başkalarını dinlemekten yoksundur.
Bırak toplum seni deli sansın ama sen deli değilsin onlar fazla akıllı (!) ,
uyku tutmadı değil mi?
kafanda çalan borazanlar susmadı, bu gece de.
yardım eli mi aradın sanki böyle?
-hayır! dediğini duyar gibiyim.
üzülme!
derdi hemen atsan insan denmezdi yüzüne.
Bundan tam yüz yıl önce, belki de gelmiş geçmiş en büyük zaferlerden birini bu topraklar gördü. Denizin rengi kırmızıydı, şüheda toprağı sıksan fışkıracaktı. Tank, top, tüfek değil de yürekti savaşları kazandıran. Askeri deha, inanç ve birlik duygusuydu bizlere gurur kaynağı olan.
Sonra zaman geçti ve tam yüz yıl sonra bugünü yaşamaya başladı insanlık;
18.03.2015
Çanakkale zaferinden 100 yıl sonra ne oldu peki? Ya da bizlere nasıl bir şey empoze edildi de biz bu hale geldik demek daha doğru olacak sanırım. Bundan böyle bir dünya savaşı olup olmayacağı, bizim hangi tarafında olacağımız, savaş olsa da nasıl bir türde olacağı konularına hiç girmiyorum. Merak ettiğim konu insanımız!
Ataları sana, bana, ona bakmadan; ırk, dil, din, cinsiyet demeden omuz omuza savaşmış, vatan savunmasını bireysel duygu ve egolarından ayrık tutmuş, “ölmeyi emrediyorum” cümlesini görev addetmiş ve bir dakika düşünmemiş, normal bir insan fizyolojisine aykırı şekilde top mermisini kaldırmış, almak zorunda olduğu lastikleri almak için sahte para düzenlemiş ve istediğini elde etmiş, düşman askerinin de bir insan olduğu gerçeğini unutmadan gerektiği yerde ona dahi yardım edip savaşa devam etmiş ecdatların torunlarıyız.
Nedense tek övündüğümüz ecdatlarımızın başarıları. Göğsümüz kabardıkça bir hoş oluyoruz bu doğru. Peki, biz ne yapıyoruz?
Şimdi nereden başlasam dediğim anlardayım.
Anlık çıkışlarımı düşünüyorum, basit sinirlenmelerimi.
Küfrediyorum inceden, kendime kızıyorum.
Ya diyorum değer bilmekten acizim ya da değer görme sorunum var.
Hali hazırda faturayı kesiyorum kendime.
Elim telefona gidiyor durmadan, aramak yerine seni, ıvır zıvır oyunlar peşinde koşuyorum.
..intihar kokusu demiş bilge,
acının tortusunun biriktiği yerde,
dolup taşarsın serde,
icraatın çare midir derde?
..
ölüm demiş avare,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!