Emr-i Veren Nebi î zî Şân Deyû

Emr-i bil ma’rufu diyememişler
Zalimlerin buğzu çok yaman deyû
Kabuğu çatlatıp süyememişler
Zünnârı belime dolaman deyû

Nehy-i anil münker edememişler
Kucağını açan turap olunca
Devâsız bir sızı girer kulunca
Mamurhaneleri harab olunca
Dizlerini döver hâncı hân deyû

Düzenbazlar uçuruma itmişler
Onlar ne dediyse onu etmişler
Sağ diye aldanıp sola gitmişler
Bataklık suyunu bulaman deyû

Geviş alan Mülâyimler Memişler
Ömür boyu bir kez gülememişler
Koçandan, vefâsız silememişler
Bu yalan dünyâda kal aman deyû

Tasındaki beyini satıkların
Doğmadan kılôzete atıkların
Ben Allâhtan başka yaratıkların
Ölürüm, kölesi olaman deyû

Akında kılıcı yülememişler
Gâvûr dağlarını delemişler
Bir adım öteye gelememişler
Boyun bükmediler eleman deyû

Kanlı gözyaşını silememişler
Derdsizi beşiğe belememişler
“Mühür kimde ise ona demişler”
Bu yalan dünyâda “Süleyman deyû”

Kahraman olanlar kahrından ölmüş
Muzaffer künyeyi kütükten silmiş
Ecel; Mücâhidin evine gelmiş
Haydi; kalkmak üzre bezirgân deyû

Kıriptolar Pâyı-tahta çöktüler
Bin senelik çınarımı söktüler
Üstelik üstüne benzin döktüler
Söndürürüm diye oyalan deyû

Kızgın Sinâ çölü geçen sen idin
Mazlumlara kucak açan sen idin?
Motorsuz havada uçan sen idin
Maharetlerine kavrul yân deyû

Müminiz hizbullah safına geçtik
Allâh rızâsına seferi açtık
Cihâd-ı ekberle gurbeti seçtik
Emri veren Nebiî zişân deyû

İSLÂMİ der, böbürlenme kitapsız
Bugüne dek yaptıkların hitapsız
Kükrerdiniz, değilsiniz hesapsız
Hesabı soracak var sultan deyû