Emmi Dediklerim Şiiri - Nazmi Gökdogan

Oy kurban biri bin nazla, biri bir sözle
Canımdan bezdirdiler emmi dediklerim
Bir de gözüme baktılar bunlar hangi yüzle
Dillerde gezdirdiler emmi dediklerim.

Türlü yalanları dinleyip her gün
Yaşadım her mevsim bitmeyen hüzün
Yenilmez, yutulmaz bir yığın sözün
Altında ezdirdiler emmi dediklerim..
.
Sanki doyurdular tüm sülâlemi...
Güldürmeyim dedim şu el âlemi!
Şeytan taşlar gibi kapıp kalemi,
Üstümü çizdirdiler emmi dediklerim...

Sabır, sabır dedim hep sustum durdum.
Öyle sözler duydum, sanki kudurdum...
Bağırıp kapıyı kapıya öyle bir vurdum
Dilimi çözdürdüler emmi dediklerim...

Aslında karnım bu laflara toktu...
Bilmem öfkeyi kim aklıma soktu
Söylenecek lafım o kadar çoktu,
Ağzımı bozdurdular emmi dediklerim..
.
Elimi tutanlar, kolumu kaptı...
Yordular inanın, halim haraptı
Billahi çektiğim büyük azaptı,
Kafamı kızdırdılar emmi dediklerim...

Darda kaldığımda oynayıp, coşup
Tökezletmek için peşimden koşup,
Olur, olmaz yerde kanatıp, deşip
Yaramı azdırdılar emmi dediklerim...

Arkamdan bin türlü dümen, dubara...
Düştüğüm her tuzak açtı bin yara
Kazmayı kapanlar koştu mezara,
Kuyumu kazandırdılar emmi dediklerim...

Yalan devesine hendek aşırtıp,
Azimeti süt köpüğü gibi taşırtıp
Romantik yazardım, böyle şaşırtıp
Hicivler yazdırdılar emmi dediklerim...