Emirgan Şiiri - Ceyda Görk

EMİRGAN.....

Seninle ne güzel konuşurduk,
Anlaşırdık bir zaman...
Boğaziçi,
Yıllar geçti aradan...
Ben, doğma büyüme Emirgan’lı,
Sen, tepeden tırnağa Emirgan....
Emirgune oğlunun macerasını dinlerdik seninle,
Güvercin hu’larından...
Avlusunda saklambaç oynardık caminin,
Nedense, o yaşta bile ürkmezdim hiç,
Musalla taşından...
Damacanalar doldururdum anneme,
Kanlı kavak çeşmesinin,
Mermer kurnalarından...
Çınarlar vardı “çınar altı”nda,
Otağ misali geniş dalları
Çapkın at kestanelerinin dallarıyla hem-hal olan...
Mes’ut Cemil’ler, Neyzen Tevfik’ler,Mustafa Nafiz’ler,
Behçet Kemal’ler, Çamlıbel’lerin sohbetine sokulurdum da,
Sevgiyle okşanırdı başım,
Lakin,biraz ürkerdim,
Nargile fokurtularından....

O, çocuk kalemimdeki mısralardan,
O, acemi kara kalem sokaklarımdan
Kim ayırdı, kim getirdi beni bu yıllara?
Bu kadar çabuk mu geçti zaman?

Binlerce kez arşınladığım o yokuşlardan,
Merhaba ile girdiğim dükkanlardan,
Aşina yüzler aradığım camlardan,
“berhudar ol” denerek, el öptüğüm bayram sabahlarından,
izler arıyorum hala usanmadan...
Siyah önlüklü çocukluğum geçiyor nihayet yanımdan,
Lacivert formalı genç kızlığım çıkıyor köşe başından...
Ben, “ben”i dinliyorum yine,çok şükür,
o çocuk sesimdeki nihavent şarkılardan...
Boğaziçi,
Yıllar geçti aradan,
Ben, hala doğma büyüme Emirgan’lı,
Sen, hala tepeden tırnağa Emirgan.....

Ceyda Görk...17.06.2002..sa:19.40