Emir Hanoğlu Şiirleri - Şair Emir Hanoğlu

Kimse yargılanamaz akaidinden ötürü,
Kendine bakacaksın olabildin mi necla.
Herkes evla olup sorguladı amentü,
Böylece başladı bu rezil yozlaşma.

Anneme Mektup
Polonya güzel memleket, biraz soğuk,
Bir de yiyemiyorum et, ama lezzetli tavuk.
Adana’nın kebabını özlemek işten bile değil.
Yan odamda bir çocuk var, adı Xavi,
‘X’ ile yazılıyor ama Şavi diye okunuyor, garip.

Karadeniz Marmara ile öpüşüyor vuslat körfezinde,
Sarıyer’de oturmuş aşklarını gözlüyorum.
İki kıtayı bölen bir sevda var önümde,
Ben ise aşkım ele avuca sığmaz zannediyorum.

Köprünün ortasında durmuş izliyorum Asi’yi,

Bir ben çocuk oldum sanki,
Bir ben azar işittim babamdan.
Bir ben ayrılık gördüm sanki,
Bir ben ağladım hayatta.

Sokakta kedi köpek bile yok,

Şimdi sence biz gelmedik mi zora,
Özvatan Anadolu’da bile diaspora.
Bırak ekmeği bulamadık buğdayı bile,
Karnelerle kuyrukta bekledik, gelmedi hediye.

Burak devrim ateşi ile yanıp kavrulur,
Sanırsın ki Darvin’in öz mü öz oğludur.
Tartışmayı sever ,saçları topludur,
Kimse kusura bakmasın biraz da solcudur.

Hiçbir görüşe kusur etmez saygıda,

Geçiyor kapılardan medeniyet bezenmiş nesil,
Yıllarca bunu anlatıp durdu bin bir nesir.
Masumların kanlarıyla ellerini yıkarken,
Özgürlüğü anlatıyor duvarla bölünmüş şehir.

İnsanlar ölüyor sazlık kenarı evlerde,

Türkçenin kuralları var,
Üzgünüm ben uyamam
.
-
De ayrı yazılır diyor,
Ben

Bir ömür boyu gırtlağımda yaşa,
Çıkama dilimin üstüne sana en büyük ceza.
Bir bükre uyan uykundan yansın ciğerin,
Çıkama insan içine yerle bir olsun tijenin.

Git şimdi başka günlere aydın olsun de,

Sen ışıl ışıl renk renk,
Ben kara kuru harabe.
Sen büyük mektepli yelek,
Ben başka tepe sen Hacettepe.

Uzaktan bakıyorum asaletine,