Eminenin kara gözleri Şiiri - İlyas Kaplan

yüreği yanıyordu,
köz düşmüş gibi çıplak duyguları
içindeki isyan savaşını duyabiliyordu
karaltılar geçiyordu
eminenin kara gözlerinden

bir uçtan bir uca ölü bir sessizlik girmişti köye
delik tabanından giren çamurun soğuğu ciğerine işlemişti
içinde fışkıran bir nehir gibi çağıldayan sesler
acı bir feryat ile baba diye bağırıyordu
atarak bakracını
koşuyordu ince bacaklarının üstünde
toprak evlerin arasından olanca gücüyle emine

ucube saçakların altında yer alan pencerelerin birinde
pas rengini bürünmüştü uzun uzun gökyüzü
dilinden düşürmediği acı bir türkü
kabahati kör talihe yükleyip
yüreğindeki öfkeyi tükürüyordu yere
keşke anası doğurmaz olaydı emineyi

sırtında yeni fistan, ayaklarında çarıklar
irili ufaklı, kızlı oğlanlı çocuklar çevresinde
alinin anası, sözlüsü, hasanın karısı, kızı
zamanı telafi etmenin bir yolu olsaydı keşke
kerpiç odalarda kopuyordu kıyamet
emine yerden yere çalıyordu kendini

uçsuz bucaksız bozkırdan kopup gelen
acı rüzgar köyün virane evlerinde parçalanıyordu
ne çığlık ,ne heyecan
boğazında susatıcı bir ağrı
kalbinde boş bir arzu
eski yazmasının altında bir tutam siyah saçıyla
kimsede olmayan hayaller bırakıyordu aynalara emine

redfe