Emine bacı Şiiri - İsmail Hakkı Gülbahar

Beklide kaderin inadındandır
Havlunun içinde yanar dı tandır
Yaktığı tezeğin dumanındandır
İs gibi kokardı EMİNEBACI

Otuzunda ağarmıştı şakağı
Yalnız çapalardı,bahçeyi bağı
Kendi halindeki sessiz sokağı
Bağırınca yıkardı EMİNEBACI

Bir ineği vardı birde buzağı
Günlerce örerdi yünden kazağı
Eliyle yaptığı onca tezeği
Kışboyu yakardı EMİNEBACI

Üç çocukla genç yaşında dulidi
Kimsesizdi,garibandı, el idi
Gürlese de çabuk dinen yel idi
Boynunu bükerdi EMİNEBACI

Adı EMİNE ya gerçekte Çile
Kime selam verse düşerdi dile
Arada bir yolda görünce hele
Yanağımdan öperdi EMİNEBACI

Bulgur sermek için çıksa da dama
Hemen yoyarlardı başka adama
Hısım akrabası yok idi ama
Herkese bakardı EMİNEBACI

Bir gül yetişmişti sanki batakta
Erkek sinek uçamazdı sokakta
Kapının önünde milekli arkta
Çamaşır yıkardı EMİNEBACI

Fakir ama sıcak gönlü zengindi
Demez ama yüreciği yangındı
İsyan etmez ama biraz kırgındı
Dişini sıkardı EMİNE BACI

Hem evin erkeği hemde kadını
Duymamıştı mutluluğun adını
Kırıp yakacağı onca odunu
Sırtıyla çekerdi EMİNE BACI

Kına bile yakamazdı eline
Düşerdi o zaman elin diline
Bazen duygulanır kendi haline
Gözyaşı dökerdi EMİNE BACI

Yoksullukla geldi yok oldu gitti
Koca beklemekle bir ömrü bitti
Ansızın bir gece vefat etti
Ölünce bekardı EMİNE BACI