İhtilal Mavisi Şiiri - Ramazan Boran

ellerim boşlukta
gözlerimde senden kalma bir çiy tufanı
ölü boşluklara çığlıklar diken-
senden sonra öğrendiler
bu el'amanı
soluğumla çatışan bu harami dumanı

senden sonra
bütün renklerini susturdu türkülerim
kanayan her sokakta
yoksulluğuna bulandı beyaz imgelerim
Issız limanların yalnızlığı biriktiren avare duruşuna
kalbimin usanmayan tek sesli koro alfabesinden
günler devirdim sana
adressiz
adı konulmamış direnmelerle
adının değdiği her yere

öyküsünü kuşların bildiği sadece
senden habersiz açan her çiçeğin
kokusunu yok sayıyor vatanım

senden sonra
ceylanlar iner çeşmesine gözlerimin
adım adım kefen biçilir adına sözcüklerin
akarım belki bir gün senin de damarlarından
ne hiddetli bir ihtilaldir bu
kurbanını bakışlarından tanıyan
uyan artık
savur gözlerini
cansız kalabalıklarımın vekaletsiz kıyılarına
sen miydin o
dalgın bir denizin şehlâsından dönmeyen

efkârı lanet kusar şarkıların
yegâhtan bir neva gizini söyletir ruhuma
çarpışmayan hiçbir nota kalmadı dilimde
dinle gözümün atlası
yüzümün coğrafyası dinle

birazdan kulakların çınlar belki de
sen miydin o çizgilerimdeki ırmağın kederli nakşı
tazelenen kıvılcımların semazen başı

hangi lehçenin moru ihanet etti gözlerine
en uysal dalgalarla gel yine
bir daha çağla
b'aktığın yerlere beni de sürükle

boran