Ayrılıklar yoruyor bütün bedenimi
Eritiyor yanlızlık büsbütün tenimi
Yaşamdan siliyorum yavaş yavaş kendimi
Ne olur artık verin benim sevdiğimi
Uzaktan geldim yorgunum inan
Sensiz geçmiyor artık bu zaman
Kendimi yalnız hissettiğim an
Elimi tutacak yok bir insan
Şu dağların zirvesine çıkıp sana baksam
Askerin burda diye sana bağırsam
Koşarak gelip boynuna sarılsam
Seni doyasıya öpüp koklasam
Bir kere daha umutlarımın yok olduğunu anladım
Umutsuzluğun içinde kaybolan kendimi aradım
Yıkılan öteki yüzümü orada tanıdım
Elimden tutup kurtaracak insanı bulamadım
Zengin gönülleriyle sığmazlar deryalara
Küçük tebessümle doyarlar mutluluğa
Bütün dertlerini atarlar omuzlarına
Bu Hayat Kimin siz söyleyin bunları yazana
Sadece yıldızların olduğu bir akşamda
Sen ve senin hayalin var aklımda
Umut saçıyorsun benim karanlık dünyama
Eşi bulunmaz güzelliğin gözümde canlanınca
Yine bir nisan yağmuru akşamında
Sen düştün benim aklıma
Gönlümde koptu bir fırtına
Felek ne zaman dur diyecek bu ızdıraba
Bitsin artık çektiğimiz bu çile
Eriyoruz ikimizde göz göre göre
Yeter artık bu kadar zulüm iki sevene
Göster büyüklüğünü yüce Rabbim bizede
Şu satırları yazarken gözlerim doluyor
Gurbette yokluk çekmek çok zor oluyor
İnsan yaşama isteğini kaybediyor
Geçmişte yaptıklarını düşününce kahroluyor
Akşam oldu ve soğuk yatağıma yattım
Isına bilmek için seni yanımda aradım
Hayalini alıp yanıma yatırdım
Gerçek sanıp elim ile yatağı yokladım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!