Emel Özten Şiirleri - Şair Emel Özten

(neşterle açılmış gökten
bir parça güneş saçılır
uçaklar insan sureti taşır

oynanmayan oyunlar
on dört ayar olur

akşam sefası
hanımeli
iğde kokusunda ince bir kadın beli
endamına kırmızılar bezemeli.
selma abla,
mektup saklar mektup giyinir geceleri.

kendi söküğüne yamasız terzi!
babamla çatışmamızı
iki kuşak daraltır mısın?
kolları boynuma sarılsın

gökkuşağının
renklerini ayıklıyorum
oturmuşum
yağmur üstü

hanidir bakmıyorum albümlere

sürerim vagonları ardı ardına
raylarına tüyü bitmemiş aşklar iliştirip.
tünellerim ekşi nar kokar.
ellerinde bavullar,
gidenler konar
pencerelerime.

çakıl taşları saklıyorum ceplerimde,
kuşları ürkütmeyi öğrendiğimden beri.
ağaç dalları arasında
ağlayan anneden
utanıyor elmacık kemiklerim,
sapanımla vurduğum serçenin

kıçımızdan çıkan pisliğe bakıp
savuruyoruz tükürüğümüzü yerlere
tüküremedik
yüzyıllardır
ekmeğimize uzanan ellere

(eğirmelerime ortak gök-sabahlar, griyse gri...
kime düşmekte ısrarda mavi?)

tulum sesi başıma inat.
dünya bana,
ben bir yitik ezgiye.

beni dahil etsene anına...
kesilesi yerlerim kalmadı,
ben seni özlerken lime lime doğradım tüm duyargalarımı...

beni dahil etsene anına...
anlamalarına denk düşeyim,

pencere pervazına konan
yağmur damlası,
içini gösterecek kadar cesur ahaliye.
akıp gidecek
incelikle boyanan maskeler
bir ikide çarpıverse yüzlere