Emel Abla Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Küçücük yüreğinde baba özlemi
Dilinde hasreti
Gurbete kini nefreti
Adını sordum EMEL dedi yorgun dilleri
Lebsiz di şiirleri
Besmelesiz di özlemleri

Çeyiz sandıklarında kaldı yarınları
Anadan yardan sıladan ayrı günleri
Gözlerinde imkanlı imkansızlıklar
Şiirlere vurmuş şiirlerde bulmuştu kendini

Uzandım tuttum elini
Yarası yarama
Acısı acıma denk ti
Sancıyordu dudaklarına yuva yapıp çıkmayan sözleri
Gözleri alabildiğine derin
Sözleri alabildiğine anlamlıydı
Saatlerin katranında avutuyordu çocukluğunu
Yağmurlar yağıyordu her gece gözlerine gizli gizli
Hece hece harf harf dokuyor du yüreğini sevgiyle
Beni benden alan sesinin bugusunda kayboluyordum

Şiirlerim öksüz
Şiirlerim yetim di
Ve bana söylediği o iki kelime
Belimi ortadan ikiye büküyordu
Hiç bitmesin dediğim gecelerin birinde tanıdım onu
Böyle bir yürek
Böyle bir kadın
Böyle bir şair var mıydı
Varmış kulaklarım da çınlarken sesi
Aklımda kalan şiirleri ve o son sözüydü
Seni asla bırakmıycam
asla gitmiycem senden

Bu kadın değer di sevmeye sevilmeye
Ve sevdim
Şiirlerim de onu çok sevdi
Şiirlerimin bir yüreği var artık ve bir ablası
Hiç gitme olur mu
Hep kal benimle
Şiirlerim öksüz yetim kalmasın
Şiirlerin günahı yok
Yok EMEL abla yok