Emel Şiiri - Kağan İşçen

emel

soytarılıktır aşk kendine unutkan
sen kendindeki dağa küskün
belki kendini aramakla meşgul küskün akşam rüzgarı
emellerimi sersem önüne güz yapraklarını
hangi yağmurun ıslatır beni yar
hangi esişin kanatır yüreğimi
hangi kaldırdığın toz zerreciği
dolaşır saçlarıma bembeyaz çöller gibi
ben kendimi bırakıp dalacağım zamana
arayacağım bende unuttuğun hayalini
elde edemediğim yokluğunu bile belki de
belki de seni bile aşmanın tutkusuydu bu
belki de aştığım zaman ve yolun adıydı imkansızlık
belki de anlaşılamamaktı bunun adı
kumsuz bir çölde leylayı aramaktı beklemek belki de
gördüğümüz birbirimiz değiliz
aşktı belkide kandığımız siluetimizdeki
haylaz düşüncesiz
öncesiz ve sonrasız

kana kana uzandığım pınar
gözlerin miy di düşlerimde
yoksa kandığım uykusuzluğum muydu
senden gelip sana uzanan ey yar