Emektar Kapım Şiiri - Zehra Nur Bayav

Yorulmuş ve bozarmış bizim emektar kapı..
Her dokunuşumda gıcırdattım bir yarasını.
Uçlarında damlayan şey de ne?
Çilelerimle doldurduğum kabuklarıydı herhalde.

Ayrılıyorum bu şehirden şimdi
Kapım ardımda kalakaldı...
İşte düşünsene şu karşıki evi ya da
Körpe kireçli duvarlar arasındaki kapılardan herhangi birini

Bir dokunsanız da anlatsa
Ahlar işitti kapım benden hunharca
Birçok dostum oldu da
Bir tek kapımdı kahrımı oyuklarına gömen

Parlak sarı kulplarındaki
Yıllarımın parmak izleri...
Canım sıkkındı çok kez çarptım kapımı!
Hiç gocunmadım bundan suç zaten hep rüzgarındı.

Ah benim emektar kapım!
Ben bu hayatta  en çok senin canını yaktım..