Emanet Poşeti Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

En hüzünlü şeylerdendir şeffaf emanet poşetleri.
Şeffaf, hava kilitli alelade bir poşet, nasıl olur da yakar insanın
içini?
İşte ben buna diyorum ki, bazen küçücük görünen şeyler, yakar
insanın canını. CAYIR CAYIR…
Bir yakınını toprağa verdikten sonra polislerden alırsın mesela o
poşeti.
Bir cüzdan, birkaç kuruş para, buruşuk kâğıtlar vesaire.
Birkaç bozuk para, saklanılmış bir sakız falı alnının orta yerinden
vurur seni.
Biri ölür mesela.
Biri gömülür mesela.
Biri gider mesela.
Her şey, son ana kadar normaldir. Eve gelirsin ve kapıda onun
ayakkabıları.
Kapıyı kapatırsın, askıda onun ceketi.
Salona geçersin, onun oturduğu koltuk boş.
Cama çıkarsın ve bir an, onun da o manzaraya yıllarca baktığı
gerçeği.
Günlerden ve ağrılardan sonra evime döndüğümde böyle şeyler
hissettim.
Kapıyı kapattıktan sonra sırtını yaslıyorsan oraya,
Anlarsınız ya…
Bir emanet poşetinin içinde, sol bileğimdeki kahverengi lastik. O
çok beğendiğim yeşil tesbih. Siyah deri cüzdan ve yüzüğüm.
Bir yanımı o sedyede bıraktığımı kendi ölümüme üzülürken
anladım ben.
İyi kalan son yanımı da o sedyede bıraktım.
Artık ne yaparım ben benimle, ben de bilmiyorum.
Konu benden açılınca yine tek kelime türetemiyorum.
Anlatamıyorum anlıyor musunuz?
Hâlâ korkuyorum. Demir bir sedye soğukluğu kadar.