Elveda Lotte Elveda İkinci Yeni

Sen benim kızım olsaydın örneğin; adını Nevbahar koyardım. Biraz geleneksel çokça postmodern. Bir İngiliz vatandaşına isminin manasını kolayca ifade edebilesin diye. Çünkü biliyorsun; hayatımız taşrada geçen orta metraj bir öğrenci filmidir ve sinemanın dili evrensel değildir. Bir balkon sohbetinde buna karar vermiştik en son. Ama hatırlatırım, bu düpedüz yargısız infazdır; çünkü yeterince izlemediğimiz bir yönetmendir Béla Tarr.

Biz seninle bir barikatta tanışsaydık örneğin; biraz öfkeli çokça heyecanlı. (ki bir haziran akşamında, polisin Taksim’e çıkan tüm yolları kapattığı bir vakit olabilirdi bu) dolar yükselir, atm’ler hırpalanırdı, kahrolsun serbest piyasa ekonomisi ama devletin masrafı da epeyce arttı; toması, suyu, biber gazı.

Sen şair olsaydın örneğin; Biraz Gülten, çokça Nilgün. ama soyadın Marmara değil. Sen biraz daha doğudan, “solgun bir halk ayaklanmasına” yakın bir coğrafyadan. ‘Meçhul Öğrenci Anıtı’nı ben yazardım senin için, devlet dersine girmeden önceki son teneffüs. Gerçi benim de soyadım Ayhan değil, zaten ben şair de değilim ama Allah’ın en sevdiğim huyu budur; yani, hep dağına göre kar veriyor oluşudur.

Sen kitap olsaydın örneğin; Sevgi Soysal, Füruzan ya da Yusuf Atılgan’dan. Şehirlerarası bir otobüste, yolu yarılamadan biten. Belki Parasız Yatılı ya da ne bileyim, Tante Rosa misal. Samimiyetsiz bir muavin nezaketi, kaçırılmış randevu saati. Uyurken unuttuğun ama uyandığın andan itibaren seni mutsuz eden şeyler gibi. Biliyor musun, Genç Werther bana hala mektuplar yazıyor; “Elveda Lotte, elveda İkinci Yeni.”