Acılara inat yaşatmaya çalışdığım çocukluk yanımın
Tiz çığlıkları ile uyanıyorum bazı sabahlar
Hiç bilemedim ki ben çocuk nasıl avutulur
Kendime yetişemediğim yerde ona koşarken
Yedi yaş çocuk ruhumda yaşlanıyor
Artık kahkahaları da yok kadar azalıyor
Sesini duymaz oluyorum günlerce
Güneşli sabahlarada o uyandırmıyor artık
Bayram heyacanınıda söküp atmış yüreğinden
Kocaman olmuş kalbi tiz sesiyle ağlıyor oda
Sanırım oda ölüyor artık
Diğer çocuklar gibi
Elvada çocuk ruhum
Seni çok özleyeceğim
Kayıt Tarihi : 12.10.2014 23:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!