Elveda Şiiri - Recep Yıldız

Gittin, o sonbahar günü, sessiz bir âh gibi
Gittin, içimde yankısı hüznün delik delik...
Gittin, sıyırdın aşkı o gün bir günâh gibi,
Gittin, bir elvedâ bana çok gördün üstelik...

Rûhum ne 'elvedâ' dedi ardından ağlayıp,
Aslâ ne bozdu bir sefer olsun yemînini.
Lâkin o sonbahar günüdür bir yanım kayıp,
Zihnim, öbür yanıyla tesellî eder beni...

Hergün o elvedâ yenibaştan hücûm eder,
Rûhum her ayrılıkta derinden bir âh saçar.
Hergün, o boş tiyatroyu oynar durur kader;
Zihnimde perdeler kapanır, perdeler açar...

...

Yıllar geçer, ve sen yapayalnız, garip, yarım,
Pişman bir âh edişle kazarken mezârını,
Ben belki bir şehirde uzaktan hatırlarım,
Hâlâ o elvedâ kokan en son bahârını...

mef'ûlü / fâilâtü / mefâîlü / fâilün