Elveda! Şiiri - Murat Coşkuner

Eylül sonu dalda,
düşmeyi bekleyen yaprak.
ve her an esecek rüzgar korkusu,
esmesini hiç istemediğim rüzgardın.

Ne kadar veda sözcüğü varsa, ağzında,
hoşçakal, kendine iyi bak...
ve her ne kadar varsa veda türküsü,
bırakma benimle, al götür yanında.

Yanlızlığa itilmiş, unutulmuş,
bir ihtiyar gibi yüreğim.
hassas ve tedirginim,
her an havalanacak semaya güvercinlerim.

Beni gitmekle, hiç haber vermemekle,
hayatımdan çıkmakla tehdit ettin.
belkide umutsuzluğumu,
acıklı yalvarışlarımı görmekti niyetin.

Bir zamanlar okuduğum, hint kitabına göre;
bütün güç kaderin elinde,
irade gücü yalnızca bahane,
bunu okuyunca rahatlamıştım.
atmıştım bütün sorumluluğu kadere.

Ne var ki tam da öyle değildi hayat.
tercih ettiklerimizle çizdiğimizi gördüm.
böylece başlangıç noktasına geri döndüm.
bu düğümün çözüm noktası nerede?
ipin hangi ucu çözer yumağı?

En çok yaptığımız hata ise;
hayatın değişmez olduğunu sanmakta idi.
söyle hangi tren ray değiştirmeden,
sonsuza kadar gider ki?

Oysa kaderin hayal gücü daha renkli,
artık çıkış yolunun kalmadığını sandığında,
umutsuzluğun zirveye vardığında,
her şey değişir rüzgar hızıyla.
kendini bulursun yeni bir hayatın kollarında.

Artık bir önemi varmı bilmiyorum ama,
sen tünelin ucunda ki ışıktın bana,
kendi ellerinle ördün sonradan duvarları,
şimdi geri dönüşümde yok.
kaldım karanlıkta...

02. 06. 2006