Ellerin Saçlarımı Tanımayacak

senden kaçtım
trenler mavi bir yağmurla ağlıyordu
imkansızdı dişlerinden öptüğümü
vagonlar artık saklamıyordu
ayaklarımda çorap yoktu
üşüyordum
tüneller sanki içimden geçiyordu
annem gelir diye korkuyorduk
bir nehir seviştiğimizi saklıyordu
kötü adamlar yolumuzu kesmişti
ağlıyorduk

sen kendini bana vermiştin
dağ taş sus pus
bir ağaçlar konuşuyordu
tren yollarında çocuklar bizi taşlıyordu
aydınlık köy evleri hüznümüzü kandırıyordu
ben sana kanamıyordum
yarın annem beni sokağa salmayacak
sensizlik oyuncaklarım oluyordu

ağaçlar yolu nasıl kolluyordu
bilmezsin
yıllar yılı bilmezsin
gölgeler akşama güveniyordu
hâlâ öyle ya
aptallığımıza yanıyorduk
içim başka bir şeyi almıyordu
birbirimizi bilmiyorduk

açık hava sinemalarında
nisan matinesi seni aradım
ben hâlâ yanımdaki seni arıyordum
uzaklar hep yanım oluyordu
yanımsa hep uzaklar
annem beni susturamıyordu

deniz bizim olamıyordu
dalganın biri sen diğeri ben oluyordum
kıyıda birleşemiyorduk
martılar boşluğumuzu hayra yoramıyordu
ister temmuz ister ağustos
bütün yazlar boşa geçiyordu
ölüm bize az geliyordu yaşlanamıyorduk

siyah beyaz bir film izliyorduk
ben tek kahraman mat yeşil gözlerine tutkun
birlikte yıldızlara bakıyorduk
samanyolunu kıskanıyorduk
uyuyorduk
uyuyorduk
sanki sabah hiç olmayacak

okula gitmek istemiyorduk
kurbağaları dinliyorduk
baban beni arıyordu

bu şehir bana az gelecek
uzak ülkelere kaçacağım
şefkatine sığınamıyacağım
ellerin saçlarımı tanımayacak