Ellerımın Suçu Yok Şiiri - Deniz Gece Ma ...

İçimden sana giden bütün yollara,
Adını yazmak geçse de, korkuyorum..
Bir kere daha saçlarımı rüzgara açmaya..
Hırçın dalgalar misali yüreğinin kıyılarına vururken kalbim
Dilim sessiz ve titrek kalıyor avuç içlerimde...

Zemheride ayazda kalmış gibi üşüyorum...
Kansızlık diyorlar ama,
Ben sensizlik diyemiyorum..
Dilim volta atmaya bir mecal yorgun ve umutsuzum...

Pencerenin pervazına takılı kalmış çocuk gülüşlerim..
Ben bu hikayenin neresindeyim...
Canım canına emanetken,
canımı canından ayıran eller yine benim..

Oysa ne güzeldi gözlerim gözlerinde, dilim sadece adını andığında..
İçimdeki çocuk üşüyor,
Bir çikolatanın verdiği mutluluğa bile hasret kalıyorum,
Kırıklarını topluyorum kanatlarımın
Yeniden uçar mıyım bilmiyorum..
Ama kanatlarımı yüreğime takan sensin..
Dönmese de dilim kanatları var artık yüreğimin...

Hani bir umuttur ya yaşamak...
Benim umudum da;
Gökyüzüne seninle kanat çırpmak...
Belki rüya belki de gerçeğin ta kendisi..
Ama seninle, seninle ve yine seninle üşümek bile güzel olsa gerek...

Herkesin varlığından bile habersiz olduğu...
Bir siluetten ibaretim...
Aynadaki ben bile bana yabancı..
Dilimde küf tutan sözcükler,
zaman zaman kırmaya çalışsa da esaret zincirlerini...
Kendi ellerimle yine düğümlüyorum kendi esaretimi....

İnsan yaşamaktan yorulur mu?
Yorgun Ellerim,
Yorgun dizlerim,
Yorgundu bedenim...
Yüzüme vuracak olan güneşin hasreti, girmeseydi koynuma,
Umut çiçeklerimi yeşertemezdim..
Onlarda umutlarım gibi döküyordu yapraklarını...

İnsanın yüreğine hazan değer mi?
Karlar yağıyordu yürek dehlizlerime...
Kan revan bir acının dilsiz sözcükleriydim...
Bozuk alfabeme inat,

Ben ilk acı ile tanıştım,
o üç harf yuva yapmıştı genzimde...
İstemsizce dökülen her sözcük yine ona çıkıyordu...
Kaçmalı, kurtulmalıyım diyordu içimdeki yorgun ses,
Ama esaret yüreğimdeydi..
Sen hiç kendi yüreğine esir oldun mu
Tüm özgürlüğüne rağmen....
Sabahın en erken saatlerinde...
Yine dilime dolanan adınla baş başayım..
Günaydın aşkım demek varken sana..
Sensizliğe uyanmak ne zormuş...
Oysa konuşmayı 5 yaşında öğrenmişim..
Ben ilk baba demişim, elimi ona vermişim..
Her tökezlediğimde onu yanımda görmüşüm..
Şimdi yüreğim tökezliyor ve seni yanımda istiyorum...

Hayatımın her anı bir eli aramakla geçti.
Bazen tutmak isteyenler oldu,
bazen de tuttum diyenler...
Ama kimsenin parmakları dolanmadı parmaklarıma..
Hep eksik kaldı diğer yarım...
Peki insan hayatı boyunca tamamlanmayı bekler mi? ben bekledim..
Ne umutlarım söndü...
Nede içimdeki coşkum..

Ben seni çok bekledim be kadın/adam..
Mutluluk sensin,
Ve ben hazırım umutla açıyorum,
Acıyla bağladığım saçlarımı rüzgarına..
Ya alabora et beni,
yada al yüreğine..
Üşümesin artık Ellerim
Ellerimin suçu yok...
Ben artık üşümek istemiyorum...