Ellerimin suçu yok Derleme

İçimden sana giden bütün yollara,
Adını yazmak gecsede,
Korkuyorum bir kez daha saçlarımı rüzgara açmaya..
Hırçın dalgalar misali yüreğinin kıyılarına vuruyor kalbim...
Dilim sessiz ve titrek kalıyor avuç içlerimde...

Zemheride ayazda kalmış gibi üşüyorum...
Kansızlık diyorlar ama,
Ben sensizlik diyemiyorum..
Dilim volta atmaya bi mecal yorgun ve umutsuzum...

Pencerenin pervazına takılı kalmış çocuk gülüşlerim..
Ben bu hikayenin neresindeyim...
Canım canına emanetken,
canımı canından ayıran eller yine senin ellerin..

Oysa ne güzeldi gözlerim gözlerinde, dilim sadece seni konuştuğunda..
İçimdeki çocuk üşüyor,
Bir çikolatanın verdiği mutluluğa bile hasret yanımla,
Kırıklarını topluyorum kanatlarimin...
Yeniden uçarmıyım bilmiyorum..
Ama kanatlarımı yüreğime takan sensin.. Dönmesede dilim kanatları var artık yüreğimin...

Hani bir umuttur ya yaşamak...
Benim umudum da;
Gökyüzüne seninle kanat çırpmak...
Belki rüya belki de gerçeğin ta kendisi..
Ama seninle, yine seninle üşümek bile güzel olsa gerek...

Herkesin varligindan bile habersiz olduğu...
Bir silüetten ibarettim...
Aynadaki ben bile bana yabancıydı..
Dilimde küf tutan sözcükler,
zaman zaman kırmaya çalışsada esaret zincirlerini...
Kendi ellerimle yine düğümlüyordum kendi esaretimi....

İnsan yaşamaktan yorulur mu?
Yorgun Ellerim,
Yorgun dizlerim,
Yorgun du bedenim...
Yüzüme vuracak olan güneşin hasreti, girmeseydi koynuma,
Umut çiçeklerimi yeşertemezdim..
Onlarda umutlarım gibi döküyordu yapraklarını...

İnsanın yüreğine hazan değer mi?
Karlar yağıyordu yürek dehlizlerime...
Kan revan bir acının dilsiz sözcükleriydim...
Bozuk alfabeme inat,
Senden kalan birşeyleri yazabiliyordum..
Ben ilk acı ile tanıştım,
o üç harf yuva yapmıştı genzimde...
İstemsizce dökülen her sözcük yine ona çıkıyordu...
Kaçmalı, kurtulmalıyım diyordu içimdeki yorgun ses,
Ama esaret yüreğimdeydi..
Sen hiç kendi yüreğine esir oldun mu
Özgürlüğüne rağmen....
Sabahın en erken saatlerinde...
Yine dilime dolanan adınla başbaşayım.. Günaydin Aşkım demek varken sana..
Sensizliğe uyanmak ne zormuş...
Oysa konuşmayı 5 yaşında öğrenmişim.. Ben ilk baba demişim,
elimi ona vermişim..
Her tökezlediğimde onu yanımda görmüşüm..
Şimdi yüreğim tokezliyor ve seni yanımda istiyorum...
Hayatımın her anı bir eli aramakla geçti.
Bazen tutmak isteyenler oldu,
bazende tuttum diyenler...
Ama kimsenin parmaları dolanmadı parmaklarıma..
Hep eksik kaldı diğer yarım...
Peki insan hayatı boyunca tamamlanmayı bekler mi? ben bekledim..
Ne umutlarım söndü...
Nede içimdeki coşkum..

Ben seni çok bekledim be kadın/adam..
Mutluluk sensin,
Ve ben hazırım umutla açıyorum,
Acıyla bağladığım saçlarımı rüzgarına..
Ya alabora et beni,
yada al yüreğine..
Üşümesin artık Ellerim
Ellerimin suçu yok...
Ben artık üşümek istemiyorum...