Ellerim Çok Çaresiz Şiiri - Filiz Bülbül

Ağlamayı bıraktı artık kalbim, her şey geçti
Saatler, günler, haftalar, aylar geçti
Kaç milyon kuç göç etti o günden sonra
Herkes bir bir terk etti bu şehri
Önce sen gittin, ardından umudum, kuşlar, gökyüzünün maviliği falan işte
Onlar mühim değildi de,
Sen gittin.
Ama geçti işte bak, hep bir şeyler geçti
Kulaklarım çınlamıyor eskisi gibi, demek adımı anmıyorsun artık..
Anlıyorum,
Ve biliyorum mutlu olduğunu.
Üzülmüyor değilim halâ ama, geçti
Yani geçti herhalde, kalbim acımıyor eskisi gibi
Ellerim ellerini aramıyor, ellerim ceplerimde
Ellerim, ellerinin güzelliğini, uzunluğunu, enini boyunu, ellerine dair ne varsa unuttu.
Yüzünü de hiç bir zaman sığdıramadım zaten aklıma.
Rüyama girdiğinde varlığının hissi yatardı bir köşede ama asla yüzün net olmazdı, hep bulanık olurdu.
Gözlerinin feri hep kaçmış olurdu, ellerin hep yaralı olurdu, sesin boğuk, tenin soğuk, gülümsemen de hep buruk olurdu.
Yüzün hiç netleşmedi aklımda.
Yüzünü sığdıramadım aklıma.
Yüzün öyle güzeldi ki, hayal bile edilemezdi.
Yüzün de kocaman anlamlar yatardı
Bazen üzülürdüm yüzünü düşünemiyorum diye,
Bazen de çok ağlardım yüzün ne güzel diye
Yüzün öyle güzeldi ki, hep şey düşünürdüm, rabbim seni boş vaktinde yaratmış
rabbim seni niye yaratmıştı ki?
Bana acı olasın diye mi?
..
Ellerim çok yalnız aslında
Ellerim çok çaresiz
Ellerim sığmıyor ne yere ne göğe
Ellerim ve ben ellerini çok özledik