Eller Gülsün Sen Gülme Şiiri - Fahri Bulut

ELLER GÜLSÜN SEN GÜLME

Sen değilmişsin beni, bu hallere düşürten,
Düz ovada giderken, yollarımı şaşırtan.
Saçlarımı ağartan, dişlerimi çürüten,
Perişan hallerime, eller gülsün sen gülme.

Bir yaram kapanmadan, yeni yaralar açan,
Gizli sır bırakmayıp, ortayerlere saçan.
Başında kavak yeli, arşıağlada uçan,
Perişan hallerime, keller gülsün sen gülme.

Seni sevmekten başka, söyle bir suçum var mı?
Kulaklarım çok sağır, iki gözümde kör mü?
Sen bana yar olsaydın, gören vah yazık der mi?
Perişan hallerime, körler gülsün sen gülme.

Rızaoğlu, yar diye sevivermişti seni,
İnsana büyük düşman, kendi nefsi ve kini.
Sana adak etmişti, tatlı demeden canı,
Perişan hallerime, torlar gülsün sen gülme.
Ben yerine ölürüm, Azrail’e can verme.
30.MAYIS.2008
FAHRİ BULUT RIZAOĞLU