Benim yok. Zira dünyanın dört bir tarafında hüküm süren insan vahşeti karşısında “iyi” olabilecek bir çok şeyi kaybettim. Elimde sadece zalimlerin hakkından gelebilecek yegane güç olan Allah’a inancım kaldı.
Filistin’de bombalar altında paramparça olan çocukları görünce insan vicdanına olan güvenimi kaybettim.
Suriye’de savaşın ortasında kalıp sefalet içinde yaşayanları görünce insan merhametine olan güvenimi kaybettim.
Hala Afrika’nın bir çok ülkesinde açlıkla mücadele eden o mazlum insanlara inat Ramazanda israf sofralarında yerlere saçılan nimetleri görünce insanın paylaşımcılığına olan güvenimi kaybettim.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta