Elin Bende Şiiri - Erbil Kutlu

Minicikti elleri, ufacıktı ayakları,
Helede sürünce kırmızı ojesini tırnaklarına,
Daha bir bebekleşirdiler;
Birde aynı renk ruju vardı,
Onuda sürerse dudaklarına,
Yeniden gelirdi dünyaya, ama ağlamadan, kendine bahşedilmiş gülümsemesiyle.

Onu öylece boylu boyunca seyretmek hoşuma giderdi.
Tam bir büyümeye hevesli kız çocuğu gibiydi,
Ama o minicik burnuyla beraber yüzünün alt kısmını
Eliyle veya birşeyle kapadığında ise baştan çıkardım;
Benim kadınım olurdu çünkü,
O siyah kere siyah küt kesim saçlarını dağıtıpta
O şekil bakınca yüzüme.

Minyon tipliydi, ama ruhu çok genişti,
Dar gelirdi o bedenine ruhu,
Üç yaşındaki çocuk gibi yaramazlıkları,
Mutlu ederdi beni,
Zira sadece bana yapılırlardı...

Kimse kaldıramazdı onun bu kişiliğini,
Hatta bana bile ağır geldiği anlar olurduda,
Hissederdi sanırım, çocuk gibi alt dudağını uzatıp büker,
Sessizleşirdi ve ben öldüğümü sanırdım.
Onu canlandırmak için, önce yanağından dudağına yakın bir yerden öperdim;
Bundan çok hoşlanırdı, sonra elim sende der kaçardım.
Önce biraz mızıkır, sonra o eski neşesine kavuşurdu.

Demiştim ya, kimse kaldıramazdı kanımca onun çocuksuluğunu,
Onun sevgi arsızlığını, ilgi bekleyişini,
O güzelliğini...

Onunda kaldıramadığı bir şey varmış meğer,
Hayatın ağır yüküymüş bu.
Ne de çok düşünmüştüm ben ölmeyi, ama
Ondan ayrı kalmaktan öte,
Onu üzecek birini tanıyıp, yüzünün asılması geldikçe aklıma vazgeçtim.

Lakin O gene çocukluk yaptı, hemde sonsuza kadar sürecek şekilde,
Kurban olmuş, o çok merak ettiği eroine.
Ve kefenin içindeyken gördüm onu son kez,
Gene o muzır gülüşü yüzündeydi,
Hihi Erbil, elim sende deyip giderken, hadi gel der gibiydi.

“Pınarcığım; ben, sen yanımda iken cesurdum herşeye ama herşeye,
Şimdi çaresiz, öksüz kalmış bir çocuk gibiyim, yapayalnızım,
Meğer çocuk benmişim, sen benim güvendiğim Yüce Dağmışsın,
Bunu farketmem için, çok uzaklara gitmen şart mıydı be güzelim?
En sevdiğin şarkıydı, aşka yürek gerek derdin hep bana,
Bu kadar yürekli insanı dünya tanımalı, bilmeliydi! ...
Biliyorum, o son kez bakarken hayata yine onu mırıldanıyordun değil mi? ”

Seni seviyorum diyebilmiştik de birbirimize, ama yüreksizlik bende idi...
Seni, o pis adamdan nasıl ayırmam gerektiği fikri beni eziyordu,
O dostumdu, sen dostumun ve de benim aşkımdın...

23.07.2003.Çarşamba
03.15
F. Erbil Kutlu