Elimden Tutsan Düşerdim/ Yosunda Küftü D ...

tebrikler mükemmel bir şiir. yüreğine sağlık.

kutluyorum günün şiir ve şairini
namık cem

Yine konu dışı ...


Ey Çıfıt...!

Târih boyunca uğradın ; çok kez , HAK'Kın gazâbına ...
Hedef oldun , milletlerin , çok zulüm ve azâbına ...
Sürüldün diyar diyar , gelmedin insanlık bâbına ...
Şeytanlarla aşık attın , Tanrı ile güreş tuttun ;
Yalanları , yanlışları , kattın kutsal kitabına ...
Müstahaksın YÜCE RABBİN cezâsına , itâbına...

ıslatırım dudağımda kuruyan sessizliği…

elimden tutsan, düşerdim belki…

İMGE ZİRVE DE BU ŞİİRDE....

ÇOK GÜZELDİ ...

güzel ama aşırı imge okurken yoruyor insanı..

selamlar..

güzel yine de güzel solarken bile

ismet özelden bir dize..

güzel her şeyde, her yerde

en çok da engin gönülde

divanda hecede serbest vezinde

çirkinde öyle

Şaire ve yorumcularına saygılar

Özür dilerim. Dünkü şiir değil. Aslında bugünkü günün şiiri olduğunu sandığımız için dün gece Naci Bey ve Filiz Hanım'la tam üç saatimizi verdiğimiz, ancak bu sabah, bugünde konuştuğumuzu sandığımız halde tayy-i zaman yaparak bir yıl öncesinde konuşmuş olduğumuzu anladığımız şiir...

Ben de üzüldüğünüze üzüldüm. Çünkü eleştirimin bu şiir ve şaire yönelik olmadığını söylemeye çalışmıştım. Bunu bir sürecin nihayeti, kurulmuş bir zembereğin boşalması addedebilirsiniz. Ve aslında bu şiirden ziyade dünkü şiirin altında dursaydı birazdan yazacaklarım, muhtemelen daha doğru bir yerde de olurlardı. Fakat düne artık mazi deniyor :)

Her neyse, gelelim şimdi söylemek istediğime:

Modern Divan Şiiri

Evet. İşte tam burada ve tam, işte şu anda, uzun bir sürenin birikimiyle ve de büyük büyük ninemin çok aydınlatıcı sözünün ışığında tarihi bir görevi ifa ederek Türk şiirini boğulmak üzere olduğu bataklıktan kurtarmak için bir el uzatıyor, diyorum ki:

Dünyada nazar değmeyecek tek şey akıldır. Çünkü kimse kimsenin aklını beğenmez…

Hayır, bu uzattığım el değil. Bu büyük büyük ninemin sözü. Kendine ait elbette olmayabilir, o da bir başka büyük büyük büyük nineden duymuş olabilir. Ama burada şunun için gerekli; söyleyeceklerimi beğenmeyen pek çok kişi elbette olacaktır.

Şimdi şu tarihi görevin ifasına geçebiliriz: Kırk yılda bir aruz bir şiir yazmaya kalktığımızda hemen bizi Divan Şiirini hortlatmaya çalışma gayreti içinde gören kimi arkadaşlarımız içinde boğuldukları imge dedikleri haddi aşmış benzetmelerle halktan yeni fakat farklı açılı bir kopma sürecine girdiklerinin farkında değiller. Oysa bizler aruzun sadece ritminin peşindeyiz. Kimse Osmanlıcayı diriltmeye çalışmıyor.

Her neyse, benim zamanımda imge diye bir şey yoktu. Bu iki sözcükcüklü (Bu da hece oluyor. Bunu da ben öneriyorum TDK’ya) sözcüğü sizlerden duydum, Türk Dil Kurumu’na sordum. Elbette bu şey Zihinde tasarlanan ve gerçekleşmesi özlenen şey, düş, hayal, hülya… Değil… Şiirde imge bir şeyi daha canlı ve daha duygulu bir halde anlatmak için onu başka şeylerin çizgileri ve şekilleri içinde tasarlayış… Yani onu bir başka şeyle sembolize ederek, bir başka şeye benzeterek anlatmaya çalıştığınız şeyin zihinlerde daha kolayca belirmesini sağlamaya çalışıyorsunuz.

Yani ne yapıyorsunuz? Mesela Y. Kemal’in şurada yaptığını mı:

Maziyi nasıl taşlara çizmişse denizler
Aşkın ebedi matemidir yüzdeki izler

Hayır…
21. YY. Türk şairleri…
Bunu yapamıyorsunuz. Buradaki benzetme açık, sarih, akıcı ve hatırlanırdır.

Siz çözümsüz bilmecelerde kendinizi kaybetme batağına düşmüş çırpınırken birilerinin ilgi duyup diğerlerine göstererek “Bakın, ölüyor ama, ne kadar farklı, ne güzel ölüyor. Değil mi? ” demesini bekliyorsunuz.

21. Yüzyıl Aruzu muhtemelen işte böyle bir şey…

mermi gibi tok, aç bir bakıma tetik gibi


işlenene kadar temizdir günah,
kirlidir tüm iyilikler söylendiği yerde

ıslatırım dudağımda kuruyan sessizliği…

elimden tutsan, düşerdim belki…

kutlarım
saygılar

Konu dışı...

Çıfıtın Silâhı ...

Çıfıtın , elindeki silâh ;
Mâsumların bağrında patlar...
Hınzıra çevirmiştir Allah ;
Zulümler ederek rahatlar ...