Elim Sesine Değdi Şiiri - Hafız Osman Saraç

Elim,sesine değdi,
Sesin elimdeydi.
Sesinden utanınca,
Nefesim nefeslendi.
...ve ellerin,gözlerin…
Yüreğim boyun eğdi.
Ve sevdalarımın başı,
Senin sesinle taktığın
Boyunduruğa değdi.
Sevgim,boyunduruğunun
İncittiği yerdeydi.
Kanattığın yaralar,
Şerefime darbeydi.
Yaşım,gözümden değil,
Şerefimden inmeydi.
Şerefimdeki gölge,
Sevginin eseriydi.
Elim,sesine değdi…
Şeref,sevgimi yendi;
Bilendikçe bilendi...
Elim sesine değdi;
Şerefim şereflendi…

Elim,sesine değdi…
Yumak yumak sevgiler,
Her bir nefesimdeydi.
Attığım her bir adım,
Bir sevgiye gideydi.
Neyde değildi müzik,
Kalbimin sesindeydi.
Meyde değil sarhoşluk,
Tek seni sevinceydi.
Gözünde ki bensizlik,
Kalbime işkenceydi.
Kalbime sevgisizlik,
Yok eden düşünceydi.

Elim sesine değdi,
Özür mü dileseydi?
Ya sesin de sevseydi…

Seni düşündüm yine,
Nefesim nefeslendi,
Sesin bana seslendi.

Sevgin,yüreğimdeydi;
Elim,sesine değdi…