Elifçe (corona günlükleri 9)

Elimi Tut Çocuk...

Dijitalden önceki resimleri karıştırıp duruyorum bu sabah.Önüme geldi 90 'lı yıllarım...
Sanırım okulun son günleri...Artık ikinci sınıfa geçmenin sevinci içindeler. Tek tek yüzlerine baktım..Şimdi her biri ana , baba oldu.Şükür ki çoğunun ismini anımsıyorum...

Hele çok uzak bi kırsaldan gelen oğlum vardı.. Asla unutamadığım.
Okula geldiğinde kalem ne, defter ne hiç görmemiş. Çizgi çalışmalarında nasıl zorlanıyor.Kalem oluyor elinde bir kütük.

Elini tutup yaptırmaya çalışıyorum. Hadi biraz da kendin yap deyip öbür çocuklara dönüyorum, hemen yerinden kalkıp eteğimden çekiştirip, elinde defter ;

-Örtmenim hodan mı cızcedim men ? derdi.

-Hadi yerine otur , cesaretlendirmek için de, kendin çizersin sen derdim...

Oturur, elindeki kalemle göstererek yine bağırırdı...

_Hodan mı cızcem !

_Bak Mustafa *hodan değil , *şuradan, ya da buradan dediysem de bir yıla yakın demeye devam etti.

Bende kalan adı *Hodan Mustafa* olmuştu.
Ondan hiç haber alamdım mezun olduktan sonra..

Kim bilir nerelerdedir...?

Yarın 23 Nisan Bayramı 'ya... Bugünün nostaljisi de özlenen Öğretmenlik...Masum çocuklarım...

Şimdilerde ben onlara diyorum :
- Elimi tut çocuk !
*
Kurduğumuz kaleler
yıkılmış birer birer.
Biz, kumdan mı yaptık o kaleleri?
Hadi de bana çocuk.
Ben yolumu kaybettim.
Elimi tutma sırası senin.
Yol neresi, yön neresi?
Göster bana çocuk. (Elimi Tut Çocuk)

Hümeyra Gün
Kayıt Tarihi : 3.5.2020 15:52:00