Elif Sahra Şiiri - Sadi Yıldırım

Kuşlar uçurdum gönül kafesimden.
En uzak diyarlara.
Hasretlik adına
Ötüştüler,
Zifiri karanlığın en suskun yerlerinde.

Bütün ayaklarımı aldım,
Ona gittim.
Adını sormayın bana.
Baş harfi Elif.

Hani Elif değnek gibi,
Elif dik.
Elif bildik.

Gönlümün kuşlarıyla,
Sahrana düştüm Elif.
Heyhat!
Göz fenerlerim de yok,
Seni görecek.
Olsun.
Taş yüreğimin gözelerinden
Akan yaşlar var ya.
Biriktirdim onları,
Ağlamayanlara, ağlayamayanlara inat.
Hep, dağları kıskandığım
Elif’ ten saklayarak.

Ve…

Sahrada bir deniz yaptım kendime.
Öyle bir deniz ki;
Nice firavunları boğarak!

Kül gibi dağıldı düşüncelerim,
Ölçeriverdiler canevimin ocağını,
Ösketiler korlandı yine bedenimde.
Bir Elif,
Bir Sahra kaldı şimdi,
Tutmaz elimde,
Söylemez dilimde.