Elemim Mutluluğumda Saklı

Güneş bugün biraz sancılı doğdu. O yüzden olsa gerek gökyüzünün bu isyanı… Çatmış kaşlarını, hem üzülmüş, biraz da sinirlenmiş besbelli…
Herkes “güneş doğdu” diye bir parça umut kırıntısı atmış kalbine… Isıtmasa da yürekleri sıcacık…
Gökyüzü niye böyle isyankâr? İnsanların içlerindeki o umudu yeşertmek için mi bu gözyaşları? Yoksa kalplerindeki o sıcaklığı buz gibi bir kartopuna çevirmek için mi?
Gülümseyebiliyorsan inadına, yeşertmek için elbet umutlarını, ama bir parça ışıltı yoksa gözlerinde buz gibi olmaya mahkûmdur yüreğin…
Biri var sabahın erken saatlerinde güne kafa tutan… İsyankâr… Umutsuz… Sevgiden yoksun… Hayattan nasibini alamamış…
Gökyüzünün karamsarlığı öyle bir kartopuna çevirmiş ki yüreğini, güneşin doğuşu dahi ısıtmaya yetmiyor…
Biri var, güneşten önce gözlerini açıp “ bugün yeni bir gün” diyen… Ama inatla dünde takılı kalan… Sokaklarda delicesine dolaşıp içindeki ızdırabı sandığı karanlığı bir kuytu köşeye atıpta kurtulmaya çalışan…
Ta kalbine taht kurmuş olmalı ki karanlığın, ne kadar koşsa da uzaklaştığını sandıkça aslında kendi köşesinden hiç çıkamayan.
Biri var…
Öyledir işte insan… Dolu sandığı boş bardakları biriktirir. Bunların sayısı arttıkça kendine yer bulamaz olur dünyasında. En karanlık gün aslında en aydınlıktır ve en umutsuz an aslında çıkışı gösteren okun tam önüdür.
Göremez ki insan… Çıkmaya çalıştığını sanar, aslında kapalıdır tüm kapıları. Güneş sızamaz içeri… İzin vermez ısıtsın yüreğini…
Bilemez insan, aslında her an şu hayata yeniden başladığını… Beceremez… Yapmakta istemez zaten… Umutsuzluğuyla avunur… Mutsuzluğuyla mutludur o…
Dokunmasın kimseler… Aydınlığı getirmesinler ona… Çünkü yaşayamaz.

25.02.2009