Elçi Şiiri - Bahar Ada

Aldatılan gecelerin ardından kalem mürekkebe keser...

Yazmak, bir çoğuları için kendilerini ifade etme biçimi değildir. Kimileri konuşur,
kimileri dans eder, kimileri şarkı söyler... Bazen öylesi beterleşir ki bu işler, kimilerinin yüzleri
yazıya doğru dönüverir. Susarak konuşur O kimileri; onlar yalnızca kendilerini dinlerler,
susarak izlerler kendilerini. Tüm bu ifade biçimlerinin atasının ‘yalnızlık’ olduğu söylenir: sözde
bir başınalık yaratırmış ifade etme gereğini, tüm diğer bizden olma başlara dönüşebilelim diye.
Ben artı sen, eşittir Biz edebilsin diye.

Sanattır O.
Sanat, kendi yalnızlığında boğulmadan cana gelemez, yaratamazmış Kendi’nden
kendisini. Zira ölen bir kez daha ölemezmiş, yaratılan bir kez daha yaratılamazmış… Parmak
izlerimiz başka başkaymış.

Kendi’nin suskun nefeslerini izleyerek susanlardan olmaya çalışanım ben de.
Kendi(si)ne konuşurum ben de, kendimden Kendine.
O’na, susarak konuşurum.
Yazarak konuşurum ben.

Bana sormasanız da, ifadeler arasındaki en aciz, en yılışık ve en kendini beğenmiş hâl,
yazarak konuşma hâlidir. Çehre, zamandan düşünceye ve düşünceden hain düşlere kadar
çarçabuk demleyebilir dil ile ifadelerini, belki… Belki suskun dilin sözü, ifadenin zamandan en
çok tasarruf ederek aldığı hâldir; anlatımı ise konuşmak. Belki dilin anlatıma geçişi, hızlı ve ağır
atması darbelerini hep bu yüzdendir. Zamandan tasarruf. Unutulmaz dil yaraları…
Unutulmazlığı zamandan tasarruf telaşıdır. Yaşamımın koşu maratonlarını her daim kazananım,

aşkım, O zamanım... Zaman zenginidir, hızlıdır O: bir diğer adı hızlı Yazan. Ne de çok sıfatın ve
adın var senin, O… Canlıysa tenim, çehrem; sebebi Kendinden.
Peki ya sarı rengimin âğıdı olan kâğıtlarım çehreme dönüştüyse harfler ile… O,
yenildiyse nefessiz ruhlara ve gerçek, karanlığa büründüyse sessiz çift çatallı kılıçlarla…
Peki ya anılardan dolma kalemlerim, nefesi olmuşsa ak-pak ciğerlerimin… Taze-sıcak
sözlerim dans ediyorken parmaklarımda, hangi ahmak dil sözü düşebilir ki O’nun nabzına!
İnce deriler üzerinde dans ediyor parmaklarım, Kendi (O) uğruna taptığım, köreldiğim,
aşkım…“Oku!” idi O’nun ilk iki hecesi. Okumadım da, düşünüp düşünüp yazdım, gaipten gelen
seslere teslim… Canlıysa ruhum, nefesim; nefesi Benden. Sessizliğiyle zorlar O çocuk
zamanlarımın sözüm ona masum-melek gelişimini. Çalar dakikalarımı benden; bir diğer adı ise
ömürdür Onun. Ömüre karşı acizdir parmaklarımın hapishanesindeki demirden kafesler.
Âcizliğim, bu zaman hırsızlığına karşı koyamayışımdan ötürü. Âciz kalıyorum O’nun yalnızlık
korkusuna. Benden kokuyor ve ette gizli Ben de Ondan. Var oluyorsam eğer yoktan ve hep bu
karşılıklı korkulardan… Korkmak mı yoksa sevilmek mi sorusunun altın işlemeli cevabıdır korku
ve âcizliğim hep bu korkudan. Korkmak atasıdır sevginin. Merhametin küçük, şirin kardeşidir.
Âcizin güzelliği hep kıskanılmıştır zaten kimilerince. Yazan dilin, sessiz okuyuşlarıyla aydınlanır
yüzüm. Fani bedenlere gizlenmiş, sahte nefesler tarafından kıskanılmıştır sözüm ona bu mütevazi
Ben. O, kırılgan sefilliğine özenir sözüm ona yarım sadakat şeytanının. Nefesine, sessizlikteki
gevezeliğine özenir. Şeytan, nefesin azgın sahibi… Yegâne kovuluşu hep bu genç azgınlık
düşlerindenden sebep… Boyun eğmez sahte nefeslilere. Korkun ondan, belki günü geldiğinde
yeniden seversiniz diye… Ne de olsa Onun en kabiliyetli öğretmenidir ateş. Onun kıskançlık
kuyularında boğulmayalım diye, güçlünün namzeti ilan edilmedi mi zaten, sıfatı yarım
sadakatten olma âciziyet? Gül yüzlüdür Yusuf’un gamzeleri…
Zaman kayıyor parmak aralarımdan mürekkebimle, zaman hapishamdeki aşk kokan
gülüm, sabahyıldızım, şeytanım... Zaman fakiridir, kaygılıdır O: bir diğer adı kaygılı Yazan. Ne
de çok sıfatın ve adın var senin… Yılışır ellerim edepsiz edebiyatıma karşı. Bir salise daha
bahşetsin diye Ömür (O), dalkavukluk ederim herbirinize, herbir satırımla; sırf huzur yolundan
dönenler huzur yoluna geri dönsünler diye.
Yazan’nın laneti olsa gerek bu peygamberlik mertebesi. Kıyamam… Ne de aciz ve ne de
yapıcı bir dalkavukluktur bu insanlığımın tarihine. O ilk dönmesi beklenen Yazanın ta kendisidir.
Ömürdür, O. Telli Tanrı. O’nu bekle.

‘Düşünme, sabret, çalış ve bekle!’ diyorum kendime şimdilerde.

(28 Mayıs 2019)